Το καράβι που έγειρε δεξιά.

Τον Οκτώβριο 2009, όταν ο Κώστας Καραμανλής κούνησε το τάβλι, και αποφάσισε την προσφυγή στις κάλπες, οι κομματικοί στρατοί παρατάχθηκαν για μια άνιση μάχη, με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Οι καλογυμνασμένοι ΠΑΣΟΚοι από τη μια, οι οποίοι διψούσαν για εξουσία, με τις νέες ‘σειρές’ να έχουν ψηθεί στις κυριολεκτικά ‘πύρινες’ εκλογές του 2007, και από την άλλη, οι...
ΝεοΔημοκράτες, οι οποίοι, με βλέμμα στο κενό, προσπαθούσαν να αντιληφθούν τις εξελίξεις, αλλά και τη συνέχεια.
Τα φαινόμενα της παρακμής έντονα στον μηχανισμό της ΝΔ, με λογής μαθητευόμενους της επικοινωνίας και του πολιτικού λόγου να πελαγοδρομούν μεταξύ άγνοιας και αναγκαιότητας. Ο κεντρικός μηχανισμός προσπαθούσε να ‘κρατήσει’ το κόμμα, διοχετεύοντας προπαγανδιστικά ελπιδοφόρα μηνύματα για το κλείσιμο της ‘ψαλίδας’ στις 4, στις 3, στις 2 μονάδες, ενώ η πορεία ήταν ακριβώς αντίστροφη και η ψαλίδα άνοιγε. Οι γνωρίζοντες κοιτούσαν σιωπηλοί, αποτραβηγμένοι, αποτελούσαν τους ‘εχθρούς’ των petty officers, που έσπρωχναν το καράβι στα βράχια.
Ήταν μια πορεία που είχε χαραχθεί από πολύ νωρίς, όταν το καράβι ναυπηγήθηκε και σημαιοστολίστηκε μετά τη νίκη τον Μάρτιο 2004. Τότε που οι Έλληνες ήταν αποφασισμένοι για όλα, αλλά ο τακτικισμός τους έγνεψε να κάνουν κράττει τις μηχανές και να κινηθούν στο νέο περιβάλλον με γνώμονα την ήπια προσαρμογή, που συχνά μπερδευόταν με την αναβλητικότητα.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, τις περισσότερες ημέρες, το κυβερνητικό σκάφος παρέμενε αγκυροβολημένο. Στο λιμάνι της ήσσονος προσπάθειας, των ανόητων ‘σκανδάλων’, των ‘κατεψυγμένων’ στελεχών της περασμένης δεκαετίας. Συγχρόνως ήταν και το λιμάνι του lifestyle, των wannabes, του νέου χρήματος, κάτι σαν την Ψαρού της Μυκόνου. Ενίοτε δε, όταν οι καταστάσεις έσφιγγαν, ήταν και το λιμάνι της λησμονιάς. Ποιος δεν θυμάται τα δεκάδες κυβερνητικά στελέχη που εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση, συχνά από τα τηλεπαράθυρα, τα λάθη στο κυβερνητικό μάνατζμεντ, αλλά και τη συσσώρευση ακινήτων σε προνομιακές περιοχές και προορισμούς, το ύφος του κυβερνητισμού on και off camera.
Που και που το καράβι έβγαινε αρόδο, αλλά όχι πολύ μακρυά, έτσι ίσα να μην κολλήσουν τα βαγονάκια και τα κοτσανέλα και να γρασάρουν τα σχοινιά. Τότε το πανί άλλαζε μορφή. Πότε έπαιρνε χρώμα αλλαγών και μεταρρυθμίσων και άλλοτε γινόταν κοινωνικά ευαίσθητο με χαμογελαστά πρόσωπα να ατενίζουν το μέλλον. Η πορεία όμως ήταν κυκλική. Μόλις ξεπρόβαλε ο Πλατύς Γιαλός, το πλοίο επέστρεφε. Το πλήρωμα ήταν μπερδεμένο, τα μηνύματα δεν έβγαζαν νόημα, και οι ντόπιοι κοιτούσαν απορημένοι, προσπαθώντας να καταλάβουν τις προθέσεις του καπετάνιου.
Ο ίδιος, σπάνια εμφανιζόταν στη γέφυρα. Προτιμούσε το γραφείο του. Ενίοτε δε έβγαινε και στην παραλία και τα έπινε με φίλους από τα παλιά. Τότε, έλεγαν πολλοί, άλλαζε εικόνα, γινόταν διαφορετικός. Πίσω του άφηνε άλλους επικεφαλής. Άλλωστε σπάνια τον είχαν δει στην καμπίνα πλοήγησης. Είχε δώσει σαφείς οδηγίες για την πορεία. Είχε αφήσει μόνο μία εκκρεμμότητα που παίδευε στο μυαλό του. Τη διακινδύνευση, το ρίσκο που έπρεπε να πάρει το πλοίο. Σε αυτό δεν είχε καταλήξει ακόμη.
Κάποτε το λιμάνι βρώμισε. Το πλοίο επίσης. Όταν χρειάστηκε να σαλπάρει για ένα ακόμη δοκιμαστικό ταξίδι, οι άξονες κίνησης, η καρίνα, οι προπέλες δεν λειτουργούσαν καλά. Γύρισαν πίσω άρον άρον και άρχισαν τις επισκευές, οι οποίες έμοιζαν ατελείωτες. Το ηθικό έπεσε, οι αξιωματικοί έκαναν του κεφαλιού τους, ορισμένοι είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν πρόβες στη τιμονιέρα και καμώνονταν τους σπουδαίους.
Με το ‘να και με τ’ άλλο, το πλοίο της κυβέρνησης δεν σαλπάρισε ποτέ. Και άξαφνα το βράδυ της 7ης Ιουνίου του σωτηρίου έτους 2009, οι κάτοικοι της περιοχής βαρέθηκαν να το βλέπουν και πήγαν κρυφά και έκοψαν τον κάβο… Τότε, οι κινήσεις των μαθητευόμενων, που βρέθηκαν σε πανικό έκαναν την κατάσταση χειρότερη και το καράβι μπατάρισε.
Έκτοτε, παραμένει μπαταρισμένο. Και το χειρότερο; Η κλίση χειροτερεύει από τότε που ανέλαβε ο νέος καπετάνιος…
 http://www.postnews.gr/politiki/boat-goes-right/