Η γραφειοκρατία δεν είναι Ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις χώρες που έχω ζήσει (Ελλάδα και Αλβανία) υπάρχει και μου θυμίζει έντονα ότι οι χώρες αυτές δεν έχουν καμία σχέση με Ευρώπη. Ο λόγος που το αναφέρω αυτό είναι η επίσκεψή μου στην Αλβανική πρεσβεία στην Αθήνα για να πάρω το καινούριο διαβατήριο. Πραγματικά νόμιζα ότι βρισκόμουν σε εφορεία στα Πατήσια. Η κατάσταση ήταν απλά απελπιστική. Άνθρωποι να... περιμένουν σε μια τεράστια ουρά, διαμαρτυρίες, φωνές και φυσικά αδιάφοροι υπάλληλοι που έχουν την ικανότητα να σε «εξαφανίσουν» καθώς μπροστά τους γίνεσαι αόρατος.
Η διαδικασία ήταν απλή είχαμε καταθέσει τις αιτήσεις μας (με το αζημίωτο φυσικά 120 ευρώ πήγε το μαλλί) και μετά από ένα μήνα θα έπρεπε να ξαναπάμε για να πάρουμε το νέο διαβατήριο. Όταν, λοιπόν, πήγαμε γινόταν το αδιαχώρητο. Αν και η ώρα ήταν μόλις 10 π.μ. μας είπαν ότι είναι Παρασκευή και θα εξυπηρετούσαν μόλις 50 άτομα που ήταν ήδη στην ουρά. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ρωτούσαμε τον υπάλληλο και εκείνος έλεγε ότι αυτός είναι ο κανονισμός. Ενώ, οι άνθρωποι που περίμεναν στην ουρά πιο πριν από μάς μας έλεγαν ότι θέλουν «λάδωμα» οι υπάλληλοι τους για να κάνουν τη δουλειά τους.
Μετά από φωνές, σπρωξίματα και βρισιές που άκουσαν οι υπάλληλοι και αφού πήγε η ώρα 1:30 τα μεσημέρι (πράγμα που σήμαινε ότι κόντευε η ώρα να σχολάσουν) ξαφνικά έγινε το θαύμα. Από δυο οι υπάλληλοι έγιναν έξι και όσοι δεν είχαν φύγει εξυπηρετήθηκαν μέσα σε 15 με 20 λεπτά.
Το χειρότερο κομμάτι της επίσκεψής μας στην πρεσβεία δεν ήταν αυτό. Μαζί με μένα και την μητέρα μου, είχε έρθει και η μικρότερη αδελφή μου στη πρεσβεία, για να καταθέσει την αίτηση. Έπρεπε, λοιπόν να πάει σε άλλο γραφείο για να τη φωτογραφήσουν και δώσει τα αποτυπώματά της. Όταν, λοιπόν, της έκαναν κάποιες ερωτήσεις (στα Αλβανικά) και εκείνη δεν κατάλαβε τους παρακάλεσε να της μιλήσουν στα Ελληνικά. Η αντίδραση των υπαλλήλων της πρεσβείας ήταν απαράδεκτη. «Μα καλά πόσο χρονών ήρθες στην Ελλάδα και δεν ξέρεις να μιλάς Αλβανικά;» την ρώτησαν όλο ειρωνεία.
Εκείνη τους απάντησε ότι ήρθε εδώ όταν ήταν πέντε ετών και τότε είπαν κάτι προσβλητικό για εκείνη στα Αλβανικά οι δυο γυναίκες υπάλληλοι που ήταν στο ίδιο γραφείο.
«Μπορεί να μην ξέρω να μιλάω καλά τα Αλβανικά αλλά δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω κιόλας. Ειδικά όταν με βρίζουν» τους είπε εκείνη.
Η μια εκ των δυο υπαλλήλων της είπε ότι είναι υποχρεωμένη να ξέρει Αλβανικά, ενώ η αδελφή μου της απάντησε ότι εκείνοι που είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν Ελληνικά είναι οι υπάλληλοι που δουλεύουν στην Αλβανική πρεσβεία στην Ελλάδα.
Δεν με εξέπληξε η συμπεριφορά των συγκεκριμένων υπαλλήλων τις είχα «κόψει» όταν είχα πάει και εγώ να καταθέσω την αίτηση για το διαβατήριο. Ήταν επιεικώς απαράδεκτες (γιατί απ’ ότι θυμάμαι ήταν γυναίκες εκείνες που συμπλήρωναν τα στοιχεία για την αίτηση). Θυμάμαι όταν ρώτησαν τον αριθμό του τηλεφώνου από την μητέρα μου και εκείνη το είπε Ελληνικά η υπάλληλος με μορφασμό λες και είχε κατεβάσει δυο κιλά ξύδι της είπε, «Shqip zonje» δηλαδή, Αλβανικά κυρία.
Φεύγοντας από τη πρεσβεία με το νέο μου διαβατήριο, αυτό που σκεφτόμουν ήταν ότι όλα τα είχαμε σε αυτή τη χώρα, ο ρατσισμός των υπαλλήλων της Αλβανικής πρεσβείας μας έλλειπε. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι δεν πληρώνονται για να λένε τη γνώμη τους. Βασικά, κανείς δεν δίνει δεκάρα για την γνώμη τους και γενικά για τη γνώμη των όποιων υπαλληλίσκων που κάνουν κατάχρηση της ελάχιστης εξουσίας που τους έχει δωθεί.
Υ.Γ: Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στις ατέλειωτες ώρες που πέρασα στην ουρά. Είναι διαφήμιση γνώστης ελληνικής τράπεζας που κάνει χρυσές δουλειές στην Αλβανία. Η μετάφραση είναι η εξής, «Ελλάδα μια χώρα για σας. Τράπεζα τάδε μια τράπεζα για σας». http://imerologiomiasksenis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου