Τα χάλια μας...

Διάβασα την ανοιχτή επιστολή του Διονύση Τσακνή προς τη Βούλα Παπαχρήστου και συγκινήθηκα. Ωραίο γράμμα, αλλά αν και ενθαρρυντικό, δεν παύει να είναι παρηγορητικό. Τί άλλο θα μπορούσε να κάνει ένας πατέρας; Είναι τόση η αδυναμία του μπροστά στη δύναμη των γιδιών που μας κυβερνούν.
        Το αποτέλεσμα όλου αυτού του ζητήματος και του θορύβου που προκάλεσαν διεθνώς τα γίδια ποιο είναι; Τα γίδια που κυβερνούν αυτόν τον τόπο στέρησαν για πολλοστή φορά το όνειρο από ένα νέο αγωνιστή. Τόσα και... τόσα όνειρα έχουν καταπατήσει οι εκάστοτε κυβερνώντες, τι είναι μια Βούλα μπροστά σε εκατομμύρια Βούλες και Βούλους!
Ακουσα ότι ο ανεκδιήγητος Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής καλωσόρισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο σπίτι τους, στο Λονδίνο.... Κανένα από τα γίδια που μας κυβερνούν δεν του ζήτησε εξηγήσεις....
Εγώ ο μαλάκας γιατί θυμάμαι ότι το 2004 είχε πει στην Αθήνα ο ίδιος άνθρωπος ότι οι Ολυμπιακοί επέστρεψαν εκεί όπου γεννήθηκαν ή κάτι τέτοιο;  Αλλά κι  αν δεν τόπε,
καμμία κουφάλα δεν ανατρίχιασε στο άκουσμα των χθεσινών λόγων του;

Έμεινα Σαχινίδης με όλα τούτα. Προσπάθησα να φαντασθώ πώς θα περιγράφουν
μετά από 50 χρόνια το περιστατικό αυτό οι γνωστοί κονδυλοφόροι του
εργολαβοπολιτικού συμπλέγματος και οι κομπλεξικοί πολυεκαμμυριούχοι. Τότε
που εγώ θα είμαι αστρόσκονη, κατά την προσφιλή έκφραση του Τράγκα. Δύσκολο
και εύκολο πράγμα. Αρκεί να διαβάσει κανείς τί γινόταν πριν από 70 χρόνια
και πώς έχουν παρουσιασθεί μέχρι σήμερα οι πρωταγωνιστές ενός
περιστατικού.

Αντιγράφω από  το ογκώδες [κατά]πόνημα του Πέτρου Στ. Μακρή-Στάικου, Ο
’γγλος Πρόξενος, εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ, Αθήνα 2011 [σελ. 190-191]

  . Όταν οι Γερμανοί εισέρχονται στην Αθήνα, το πολιτικό κενό είναι
εμφανές. Τα πολιτικά κόμματα έχοντας χάσει το κύρος τους ήδη από τον
Ιανουάριο του 1936, αλλά και σε κατάσταση χειμερίας νάρκης σχεδόν επί μία
πενταετία, δίχως εσωτερική δομή και διάρθρωση, αποτελούν ετικέτες χωρίς
οποιαδήποτε επιρροή. «Ακόμα και το Κόμμα των Φιλελευθέρων», γράφει ο
Θεμιστοκλής Τσάτσος, «ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι φίλοι, που συχνάζανε
στο σπίτι του αρχηγού του, δεν ξεπερνούσανε τα δάχτυλα του ενός χεριού.
Στην πρόσκληση του αρχηγού ή της διοικήσεως του κόμματος, οι οπαδοί
αποφεύγανε να απαντήσουνε».  . Τα υπόλοιπα κόμματα συνιστούν μονοπρόσωπες
οντότητες. Εξάλλου, όλοι σχεδόν οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν μείνει μακριά
από τη δόξα του  40-41 και όσοι από αυτούς είχαν δεχτεί την πρόσκληση του
Βασιλέως Γεωργίου να αναλάβουν την ηγεσία της χώρας, ύστερα από την
αυτοκτονία του Κοριζή αρνήθηκαν. Είτε από φόβο για τις ευθύνες που θα
αναλάμβαναν, είτε από αντίθεση στον μονάρχη.  . Τώρα τους δίνεται η
ευκαιρία να επανεμφανισθούν στο προσκήνιο. Ανταποκρίνονται, λοιπόν, στην
πρόσκληση του Τσολάκογλου, τον επισκέπτονται, στις 8 Μαΐου, και συμφωνούν
μαζί του ότι η κυβέρνησή του είναι «επιβεβλημένο να υποστηριχθεί παρά
πάντων των Ελλήνων άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς». Όλοι αναγνωρίζουν «το
σφάλμα του εκπεσόντος καθεστώτος να κηρύξη (sic) τον πόλεμον κατά της
Γερμανίας», ενώ πολλοί εκφράζουν τον «ζωηρόν αποτροπιασμόν» τους  για το
γεγονός ότι «οι φυγάδες δεν συνεταύτισαν τας τύχας των με τον ελληνικόν
λαόν, τον οποίον, εκτός της συμφοράς του πολέμου, απεγύμνωσαν δια της
αφαιρέσεως του δημοσίου χρήματος»(45)  ..
______________________________
(45) Η Πρωΐα, 8.5.1941. Στη συγκέντρωση παρέστησαν, κυρίως, οι εκφραστές
του αντιμοναρχισμού: Θεόδωρος Πάγκαλος, Στυλιανός Γονατάς, Γεώργιος
Παπανδρέου, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Αλέξανδρος Οθωναίος κ.ά. (Ο
Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος, αρνήθηκε να
παραστεί). Ουδείς τους διέψευσε, μεταπολεμικά, τα παραπάνω. Απεναντίας,
στη δίκη του Τσολάκογλου οι Κανελλόπουλος και Παπανδρέου επιβεβαίωσαν τη
συνάντηση και τμήμα των διαμειφθέντων.  Βλ. Τσολάκογλου, Απομνημονεύματα,
σ. 165-166.
Ως καλοπροαίρετος που είμαι αναμένω διαψεύσεις, έστω και τώρα, από τους
γόνους των πρωταγωνιστών εκείνου του περιστατικού.

Σωτήριος Καλαμίτσης

TaXalia.blogspot.com