Claude Monet - La Rue de la Bavolle in Honfleur (1864)
***Αυτή ήταν μία από τις πρώτες μου αναρτήσεις, Μάης 2009, προφητικό; Ισως..."Κάνε με προφήτη, να σε κάνω πλούσιο"...
Επειδή οι ερωτήσεις μάλλον δεν χρειάζονται απάντηση, (τις απαντήσεις μπορούμε πανεύκολα να τις εικάσουμε), καλό θα ήταν να πάρουμε απόφαση το γεγονός οτι σχεδόν ΟΛΟ το ΧΑΑ είναι ένα θλιβερό περιπτεράκι, σε μια σκονισμένη σκοτεινή γωνίτσα, μιας κακόφημης συνοικίας της Ευρώπης.
Η δε οικονομία αυτής της γωνίτσας αποτελείται απο καμμιά εκατοστή οδοκαθαριστές που... εμφανίζονται άπαξ ετησίως να σκουπίσουν, (δημόσιοι υπάλληλοι κοινώς), αλλά απαιτούν αυξήσεις και συντάξεις βαρέων & ανθυγιεινών γιατί κουράζονται, καμιά δεκαριά φουκαράδες μεροκαματιάρηδες που ολημερίς μια φτιάνουν ένα πεζοδρόμιο και μια το ξηλώνουνε για να περάσει νερό/γκάζι/τηλέφωνο/ρεύμα, (κυρίως Αλβανικής καταγωγής), καμιά τριανταριά εικοσιτριαντασαραντάρηδες άνεργοι και μαμόθρεφτοι που φυσικά δε λερώνουν τα χέρια τους με τη δουλειά των Αλβανών, αλλά κάνουν κατάληψη στο εν λόγω πεζοδρόμιο για να διαμαρτυρηθούν που δεν προσλήφθηκαν ως...οδοκαθαριστές!
Στη πιο σκοτεινή γωνιά, κοντά όμως στο περίπτερο, είναι παρκαρισμένη μια 600άρα Μερσέντες μοντέλο...2011, με κανα δυό κυρίους με πουράκλες και χρυσές καδένες και απο μια ξανθιά Ρωσίδα με μίνι μέχρι τον αφαλό, (και αυτές σκληρά εργαζόμενες είναι, σαν τους Αλβανούς). Αυτοί οι κκ. λέγονται εργολήπτες δημοσίων έργων, μεγαλοεπιχειρηματίες, εισηγμένοι, τραπεζίτες, βουλευτές, αναλόγως του τι είναι της μοδός στη συνοικία. Ολοι οι κάτοικοι τους πληρώνουν αδρά για τις υπηρεσίες τους, μόνο που ποτέ δεν κατάλαβε κανείς τι ακριβώς υπηρεσίες προσφέρουν. Αλλά για να έχουν Μερσέντες, Cohiba και Ρουσλάνα, ε! κάτι σοβαρό πρέπει να κάνουν...σκέφτεται ο κοσμάκης.
Ο κοσμάκης αυτός που κατοικεί στη θλιβερή αυτή συνοικία, αποτελείται κυρίως απο άνεργους ή άεργους (κοινώς κηφήνες) - σε ποσοστό τουλάχιστον 61%. Ορισμένοι βέβαια, οι λίγοι που ακόμα επιμένουν να εργάζονται κάπως σοβαρά, προσπαθούν να περάσουν από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο χωρίς να τους πατήσει η Μερσέντες, ή χωρίς να πέσουν μέσα στη λακούβα που ανοιγοκλείνουν οι Αλβανοί, (αυτό λέγεται δημόσια έργα παρεμπιπτόντως), για να πάρουν το τραμ που κάνει μια ώρα για 15 χιλιόμετρα και να πάνε στη δουλειά τους. Σιχτιρίζουν την καταραμένη τύχη τους και ονειρεύονται να...γίνουν κι αυτοί οδοκαθαριστές. Σίγουρος μισθός χωρίς να χρειάζεται κόπος.
Τώρα, κάθε τέσσερα (στο περίπου) χρόνια, όλοι αυτοί (πλην των Αλβανών και Ρωσίδων), συν απροσδιόριστος αριθμός "ομογενών", κάνουν εκλογές. Υποψήφιοι είναι μια ομάδα λιμασμένων, γλοιωδών τύπων που συχνάζουν συνήθως σε trendy καφενεία πολύ κοντά στην παρκαρισμένη Μερσέντες, έτσι ώστε να την βλέπουν κιόλας...κι αν κάποιος απο τους Cohibo-ειδείς τύπους σκάσει μύτη, αυτοί να είναι απο κοντά για να κάνουν τεμενάδες, να ρωτήσουν για την υγεία του, να προσφερθούν να κάνουν καμιά εκδουλευσούλα, κτλ. Ρεμάλια όλοι τους, αλλά στο κοσμάκη το παίζουνε λεβεντόπαιδα, βγάζοντας «δεκάρικους» λόγους για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και άλλα ευτράπελα. Αν στήσει κανείς αυτί προσεκτικά έξω απο αυτά τα trendy καφενεία, μπορεί και να τους ακούσει να σκούζουν στα γέλια όταν διαβάζουν τους λόγους τους για να τους αποστηθίσουν, αφού τους έγραψαν φυσικά κάποιοι άλλοι.
Κανένας απο τους κατοίκους δεν πολυνοιάζεται για τις εκλογές, αλλά ακούνε ότι έτσι γίνεται και στα καλύτερα μακρινά και πλούσια προάστια και σηκώνουν τους ώμους αδιάφορα, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνουν οδοκαθαριστές και δεν πολυκαταλαβαίνουν γιατί χρειάζεται όλη αυτή η εκλογική αναστάτωση για ένα απλό ρουσφέτι. Φασαρία βρε αδερφέ!
Η σούμα είναι οτι η συνοικία έχει τα χάλια της - χρόνια τώρα δεν παράγει τίποτα, πέραν μερικών χιλιάδων σαρώθρων ετησίως για εσωτερική κατανάλωση απο τους οδοκαθαριστές που λέγαμε, (τα περισσότερα βέβαια μπαίνουν σε αποθήκες, αφού δε τα χρησιμοποιούν ποτέ). Πριν καμμιά 25αριά χρόνια ένας-δυο μάγκες καταφερτζήδες και παμπόνηροι κάτοικοι της συνοικίας, έπεισαν κάτι γηραιές κυρίες απο τα καλά προάστια, να προσφέρουν μια ετήσια ευεργεσία στην εν λόγω συνοικία, τάχα μου για να τη συγυρίσουνε μπας και ανθρωπέψει, αλλά με το που είδανε λεφτά οι Μερσεντάτοι, τα βουτήξανε μονομιάς. Ακόμα τα ξεκοκαλίζουνε κάθε χρόνο, όσα βέβαια από αυτά έμειναν, αλλά οι γριές έχουνε αγριέψει τώρα τελευταία, γιατί ήρθανε για επίσκεψη πέρυσι στην συνοικία και φρίξανε απο τη βρώμα. Ασε που κάτσανε και σ' ένα καφενέ (απ’ αυτούς κοντά στη Μερσέντες) και τους ζητήσανε από 4.25 ευρώ τον καφέ, οι αχάριστοι...
Θα ρωτούσε κάποιος, ρε διάολε, πως τα βγάζουν πέρα οι κάτοικοι αυτής της συνοικίας;
Ααααα, εδώ και 2-3 αιώνες το έχουνε μάθει καλά το παραμύθι!
Μυξοκλαίγονται στους πλουσίους των προαστίων (κάτι περι πολιτιστικής κληρονομιάς, μαμαζέλ και μουσιού) και όλο και γλύφουν κανα κοκαλάκι που τους πετάνε. Βέβαια και οι μαντμουαζέλες δεν είναι εντελώς κουτορνίθια και τα κόκαλα τα πετάνε με τόκο - κοινώς δάνεια. Δώσε-πάρε, δώσε-πάρε, η τσέπη πάντα αδειανή και το τεφτέρι γράφει. Αλλά δε βαριέσαι, μαζί μας θα τα πάρουμε; ...Λένε οι αυτόχθονες ιθαγενείς και ρίχνουνε μια γυροβολιά να φύγουν τα σεκλέτια.
Βέβαια, τα προσχήματα κρατιούνται γιατί οι μαντμουαζέλες (και οι γριές) είναι πολύ καθωσπρέπει στη δημόσια ζωή τους, (ουτε να δούνε θένε τσιφτετέλια και γλάστρες-τουλάχιστο όχι στο φως της μέρας, το βράδυ, ε! τη σκίζουνε τη γάτα, comprentenez-vous?). Δηλαδή για τα προσχήματα, γραβατώνουνε έναν-δυο απο τους παρα-Μερσεντόβιους οσφυοκάμπτες (που ξέρουνε να κάνουνε υπόκλιση και στα Αγγλικά) και γυρνάνε ανά τα προάστια με κάτι εντελώς ρετουσαρισμένες φωτογραφίες της δύσμοιρης συνοικίας και λένε τι καλά που τα καμώνουνε εκεί πέρα και πόσο ασφαλή είναι τα δάνειά μας, το μέλλον είναι λαμπρό, θα θα θα... blahblahblah...pass the martini mate...
Που και που εμφανίζεται και 'κανας ιδεαλιστής κάτοικος, συνήθως σπουδαγμένος στα πανεπιστήμια των καλών προαστίων και βάζει στόχο να σουλουπώσει τα πράγματα.
Εκεί πέφτει πολύ γέλιο. Μιλάμε για γέλιο ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας με Βουτσά και Καραγιάννη (σσ: οποιαδήποτε ομοιότης της Ελλάδας μας με την εν λόγω συνοικία είναι εντελώς συμπτωματική...Ως γνωστόν η Ελλάς πια, συγκαταλέγεται μεταξύ των είκοσι πλέον ανεπτυγμένων χωρών της υφηλίου).
Η συνοικία αντηχεί απο τα γέλια και ο δύσμοιρος νομίζει οτι πρόκειται περί κουλέρ λοκάλ. Αν βέβαια πάρει το σουλούπωμα στα πολύ σοβαρά και δεν πάρει πόδι απο μόνος του σε κανά δυο τέρμενα, τότε ανασκουμπώνεται βαριεστημένα ένας Μερσεντάτος, παίρνει μαζί κι έναν φουσκωτό και του ξηγιούνται φυστίκι:
"Κύριε τάδε, βέρι νάις του μητ γιου, η επιλογή σας είναι αυτή η σακούλα με λίρες, ή ο φίλος μου απο 'δώ που 'χει φαγούρα στα χέρια??? Δηλαδή άντε σπίτι σου παιδάκι μου να φυτέψεις καμιά ορτανσία και άσε μας στις δουλειές μας."...Το σύστημα δουλεύει 100%.
Μ'αυτά και μ'εκείνα η συνοικία επιβιώνει, πάντα στα όρια της φτώχειας βέβαια. Καμιά φορά πέφτει και πιο χαμηλά (πτώχευση το λένε), αλλά δε βαριέσαι, ο φτωχός τη φτώχεια την έχει συνηθίσει λένε οι Μερσεντάτοι και την κοπανάνε για ιαματικά λουτρά στην Ελβετία που τους σύστησε ο γιατρός, (τους πιάστηκε η μέση βλέπεις από το καθησιό, τις υποκλίσεις και το πολύ γα...σι...).
Ερχονται στο καπάκι και κάτι ξινισμένοι τύποι από τα πλούσια προάστια και βάζουν μονοπώλιο με αναγκαστικό φόρο στα σπίρτα, το οινόπνευμα και το φωτιστικό πετρέλαιο για να βγάλουν πίσω τα δανεικά.
Πληρώνει ο κοσμάκης, σφίγγει το ζωνάρι, φτάνει η πέτσα στο κόκαλο. Πολλοί μουτζώνουνε τη συνοικία, παίρνουν των οματιών τους και ξενιτεύονται στα πλούσια προάστια, όπου και γίνονται λατζέρηδες και γαζώτριες για πενταροδεκάρες...και φτου κι απ΄ την αρχή το μυθιστόρημα...
Nusrat Fateh Ali Khan -
http://mogadishu.capitalblogs.gr/listArticles.asp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου