Μετά την καλοκαιρινή απουσία οπού όλοι μας όλο και σε κάποια παραλία θα μας έψηνε ο ήλιος,επανερχόμαστε με το πόνημα του pappas10 κατά κόσμον Μιχάλη "Επισκόπηση της πολιτικής μας ιστορίας - Το Μπουρδέλο καίγεται "..... Πάμε να δούμε τι γράφει για την δεκαετία του 1950 και μέχρι της εκλογές του 1963.
Αυτός ο Παπάγος ήταν λίγο περίεργη φάση,
Ήταν πιστή πουτάνα της Βασιλικής τσατσάς αλλά την ίδια ώρα ο Βασιλιάς δεν τον πολυπήγαινε για κάποιο λόγο. Ήταν ο... Αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων όταν μας την έπεσαν οι Ιταλογερμανοί. Κατά τους φίλους του, ήταν ο Στρατηγικός Νους της νίκης. Για τους εχθρούς του, καθόταν σ' ένα γραφείο και έπαιζε στρατέγκο με τον Σταυλάρχη των ανακτόρων.
Τέλος πάντων, όταν απελευθερωθήκαμε από τους γερμανούς ανέλαβε τον έναν Ελληνικό Στρατό και τον οδήγησε σε νίκη κατά του άλλου Ελληνικού Στρατού. Μετά ο Βασιλιάς που τον ήθελε στην απ' έξω τον διόρισε Αυλάρχη του για να παίζει τάβλι. Ο Παπάγος όμως επειδή ήταν παλιά και πιστή πουτάνα των αμερικανών Νταβάδων δεν κάθησε στο τάβλι. Ήθελε να γίνει τσατσά.
Έτσι οργάνωσε μία στρατιωτική αδελφότητα, την Ιερή Δέσμη Ελλήνων Αξιωματικών (ΙΔΕΑ) και τους έβαλε να τον κάνουν νταηλίκι πρωθυπουργό το 1951. Όταν όμως έγινε το τσαμπουκαλίκι, το έπαιξε καλός στον Βασιλιά (ο οποίος ήταν και λίγο γκασμάς και τα έτρωγε κάτι τέτοια) και αποκύρηξε το κίνημα και έτσι του επετράπη να πολιτευτεί. Τελικά το 1952 κέρδσε περίπατο τις εκλογές.
Ο Παπάγος λοιπόν γούσταρε τον Ντε Γκώλ, τον γάλλο αλλά δεν ήταν Ντε Γκώλ (ούτε γάλλος). Αντίθετα, ήταν τελείως τσάτσος τόσο των Αμερικανών όσο και των Εγγλέζων "κουμπάρων" του. Ενώ λοιπόν πήγε να τσαμπουκαλευτεί στην αρχή για την Κύπρο, του πατήσαν ένα "ΣΤΟΠ" οι εγγλέζοι, τον ήπιε και λούφαξε. Όπως ψιλό-λούφαξε και όταν οι τούρκοι την έπεσαν στους Έλληνες της Πόλης.
Επίσης, όχι μόνο κράτησε τις ρώσικες τσατσάδες στην παρανομία αλλά κουβάλησε και όλον τον κόσμο στην Αθήνα για να μπορεί να τον έχει υπό έλεγχο. Σου λέει "κάτσε μη γίνει καμία στραβή και ξαναπάρουν τα όπλα οι ρώσικες πουτάνες στην επαρχία και τρέχω πάλι στα κατσάβραχα". Όποιος δεν ερχόταν στην Αθήνα, για να μην ψοφήσει από την πείνα, πήγαινε μετανάστης, κυρίως στη Γερμανία.
Στην μεταφορά της επαρχίας στην Αθήνα τον βοήθησε πολύ ένας υπουργός του, υπεύθυνος δημοσίων έργων, ο οποίος κατά τις κακές γλώσσες ήταν γαμίκος και πηδούσε την σύζυγο του γκασμά βασιλέως (και μητέρα ενός ακόμα πιο βλάκα υιού) ονόματι Φρειδερίκη. Το όνομα του γαμίκου ήτο ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ.
Αυτός ο Καραμανλής λοιπόν ήταν υπουργός δημοσίων έργων και εμπνευστής της περίφημης μεθόδου υπεροικοδόμησης που ονομάστηκε "αντιπαροχή". Βασικά αυτό που κατάλαβε ήταν πως, επειδή σε πλάτος δεν μας χωρούσε η πόλη, θα έπρεπε να μας χωρέσει σε ύψος. Έτσι έδωσε το δικαίωμα να χτίζεται όλη η πόλη με πολυκατοικίες πολλαπλών ορόφων. Οι εργολάβοι δεν αγόραζαν εκτάσεις αλλά έδιναν ένα ή δύο διαμερίσματα τον ιδιοκτήτη της μονοκατοικίας την οποία γκρέμιζαν και μετέτρεπαν σε τετραόροφο.
Επίσης, το θέμα του πρασίνου λύθηκε μία και καλή με τον νόμο "εξ' αδιαιρέτου". Δηλαδή, δύο οικόπεδα ή ένα οικόπεδο θα μπορούσαν να έχουν και 2 πολυκατοικίες χτισμένες δίπλα δίπλα χωρίς να υπάρχει απαραίτητα ακάλυπτος χώρος μεταξύ τους.
Πέρα όμως από αστικές ανησυχίες, η κυβέρνηση Παπάγου είχε και οικονομικές ανησυχίες. Βλέπεις, οι υπόλοιπες δυτικές οικονομίες ήταν σε ένα σύστημα ισοτιμιών που ονομαζόταν Bretton Woods από το 1944. Στο δικό μας μπουρδέλο μας πήρε καμία 10ετία να πάρουμε χαμπάρι τι γινόταν (είχαμε άλλες σοβαρότερες ασχολίες, σφαζόμασταν μεταξύ μας) και έτσι μόλις το 1953 ένα κουτσάβι ονόματι Σπυρίδων Μαρκεζίνης, υποτίμησε την δραχμή και άρχισε να παρακολουθεί μεγέθη όπως ο πληθωρισμός, η παραγωγικότητα, το ισοζύγιο πληρωμών κλπ. Έως τότε, παίρναμε ό,τι λεφτά μας έδιναν οι αμερικανοί νταβάδες, και τα ξοδεύαμε εκεί που μας έλεγαν οι αμερικανοί νταβάδες.
Μπορεί το μπουρδέλο να ήταν κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά κατεστραμένο, αλλά εκεί γύρω στα μέσα του 50 τα πράγματα φαίνονταν να μπαίνουν σε μία σειρά, όπως την θέλαν οι νταβατζήδες. Ο Παπάγος, αφού είδε τα πράγματα να μπαίνουν σε μία σειρά είπε να την κάνει σιγά σιγά και έτσι πήγε και πέθανε στις 4 Οκτωβρίου του 1955.
Όταν την έκανε ο Παπάγος, όλοι περίμεναν να πάρει τη θέση του ένας από τα υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος του. Αντί όμως για τον Στέφανο Στεφανόπουλο ή τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο γκασμάς Βασιλέας Παύλος διόρισε πρωθυπουργό τον - κατά τις κακιές γλώσσες - γαμιά της συζύγου του Φρειδερίκης, Κωσταντίνο Καραμανλή. Βέβαια οι άλλοι δύο ψιλοαντέδρασαν αλλά έλαβαν μία απάντηση του στυλ "Ο Βασιλέας άμα γουστάρει διορίζει πρωθυπουργό και τον Κηπουρό του... εγώ είμαι η Αρχιτσατσά ετούτου του Μπουρδέλου... καταλάβατε παλιομαλάκες;" και ποίησαν την νήσαν γιατί οι καιροί ήταν πονηροί.
Ο Καραμανλής δεν γαμούσε μόνο την Φρειδερίκη (κατά τις κακιές γλώσσες πάντα), γαμούσε γενικώς, άρα ήταν και υπεύθυνος γενήσεων. Έτσι, γάμησε το όνομα του κόμματος του Παπάγου και γένησε την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (Ε.Ρ.Ε.). Επίσης γάμησε την ένοια της κυβερνητικής πλειοψηφίας και γένησε ένα εκλογικό σύστημα ονόματι "Τριφασικό" με το οποίο κέρδισε τις εκλογές μολονότι 2ο κόμμα.
Έχοντας μία ιδιαίτερη ευαισθησία στα Εθνικά θέματα, γάμησε τρυφερά την Κύπρο και γέννησε, το 1959, τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, οι οποίες αναγνώρισαν στους τούρκους ως εγγυήτρια δύναμη της ανεξαρτησίας και της ομαλότητας του Νησιού. Στην προκειμένη περίπτωση ψιλογάμησε (μαζί με τους Αγγλοαμερικανούς Νταβάδες) και τον Μακάριο, ηγέτη της Κύπρου. Τέλος γάμησε και την ένοια της αδιάβλητης εκλογικής διαδικασίας και έτσι το 1961, το κόμμα του γένησε μία εκλογική πλειοψηφία με τις "ψήφους" νεκρών, αμνοεριφίων (τόσο από τις στάνες όσο και από τα τσιγγέλια των χασάπικων) λιμνών, δέντρων και γενικότερα με την εκλογική συμβολή ολόκληρης της χλωρίδας και της πανίδας της χώρας.
Παρά το οικολογικό του θέματος, οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν πολυεκτίμησαν τις μεθόδους του. Χώρια το ότι ήταν η μόνη τσατσά που είχε μείνει για τόσο καιρό στην κεφαλή του μπουρδέλου. Έτσι ο Αρχηγός-Τσατσά της αντιπολίτευσης, μετά τις εκλογές του 1961 του κύρηξε τον "Ανένδοτο Αγώνα" ο οποίος σκοπό είχε την συνταγματική ανατροπή της κυβέρνησης του Κωσταντίνου Καραμανλή. Το όνομα του αρχηγού του αντίπαλου κόμματος ήταν ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με τα ονόματα των αρχηγών των κομμάτων 45 χρόνια μετά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ συμπτωματική).
Τέλος πάντων, από τη μία φώναζε η Αντιπολίτευση, από την άλλη τα είχε ψιλοχαλάσει με την Φρειδερίκη γιατί δεν του το έκανε έτσι όπως ήθελε και τα πήρε κράνα ο Γαμίκος και της είπε "έτσι είσαι μωρή...τώρα θα δεις" και τις έκοψε τα έξοδα για ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Έγινε και μία εκδήλωση για την Ειρήνη στην Θεσσαλονίκη όπου κάποιοι τύποι δολοφόνησαν έναν βουλευτή της αντιπολίτευσης, να μην τα πολυλογούμε από εκεί που γαμούσε κι έδερνε ο Καραμανλής είδε τα κόζια να αλλάζουν και έπαιζε να φάει κι αυτός καμία τσαπού... και πολύ ξύλο.
Όπως λοιπόν συνηθίζουν οι ένδοξοι πολιτικοί άνδρες και εθνάρχες του μπουρδέλου μας που ΔΕΝ είναι μαλάκες, όταν σφίγγουν οι κώλοι την κάνουν για το εξωτερικό. Έτσι και ο Καραμανλής, όταν είδε να χάνει το αρχιτσατσιλίκι και την υποστήριξη των νταβάδων, πέταξε ένα "στ' αρχίδια μου όλα, σιγά μην κάτσω ν' ασχολούμαι" και την έκανε. 2 Φορές μάλιστα. Έφυγε τον Ιούλιο του 63 με το όνομα "Τριανταφυλλίδης", γύρισε για τις εκλογές τον Νοέμβριο, τσάκωσε την τσαπού και ξαναέφυγε για Παρίσι. Θα γύρναγε ως αποκαταστάτης της δημοκρατίας και εθνάρχης 11 χρόνια αργότερα.
Τις εκλογές του 1963 τις κέρδισε το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου που ονομαζόταν Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.). Λόγο του συστήματος δεν είχε απόλυτη πλειοψηφία και έτσι στηρίχτηκε και στις έδρες που είχε κερδίσει ένα ξαδελφάκι των ρώσικων τσατσάδων (που ήταν πάντα παράνομες) ή Ένωση Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΕ). Ήταν η πρώτη φορά μετά τον ΒΠΠ που το κυβερνών κόμμα δεν γαμιόταν μόνο με τους βασιλείς και τους Αμερικάνους αλλά ψαχνώταν να τον ψιλοδώσει και να τον ψιλοπάρει και γενικώς....
Συνεχίζεται...
Ήταν πιστή πουτάνα της Βασιλικής τσατσάς αλλά την ίδια ώρα ο Βασιλιάς δεν τον πολυπήγαινε για κάποιο λόγο. Ήταν ο... Αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων όταν μας την έπεσαν οι Ιταλογερμανοί. Κατά τους φίλους του, ήταν ο Στρατηγικός Νους της νίκης. Για τους εχθρούς του, καθόταν σ' ένα γραφείο και έπαιζε στρατέγκο με τον Σταυλάρχη των ανακτόρων.
Τέλος πάντων, όταν απελευθερωθήκαμε από τους γερμανούς ανέλαβε τον έναν Ελληνικό Στρατό και τον οδήγησε σε νίκη κατά του άλλου Ελληνικού Στρατού. Μετά ο Βασιλιάς που τον ήθελε στην απ' έξω τον διόρισε Αυλάρχη του για να παίζει τάβλι. Ο Παπάγος όμως επειδή ήταν παλιά και πιστή πουτάνα των αμερικανών Νταβάδων δεν κάθησε στο τάβλι. Ήθελε να γίνει τσατσά.
Έτσι οργάνωσε μία στρατιωτική αδελφότητα, την Ιερή Δέσμη Ελλήνων Αξιωματικών (ΙΔΕΑ) και τους έβαλε να τον κάνουν νταηλίκι πρωθυπουργό το 1951. Όταν όμως έγινε το τσαμπουκαλίκι, το έπαιξε καλός στον Βασιλιά (ο οποίος ήταν και λίγο γκασμάς και τα έτρωγε κάτι τέτοια) και αποκύρηξε το κίνημα και έτσι του επετράπη να πολιτευτεί. Τελικά το 1952 κέρδσε περίπατο τις εκλογές.
Ο Παπάγος λοιπόν γούσταρε τον Ντε Γκώλ, τον γάλλο αλλά δεν ήταν Ντε Γκώλ (ούτε γάλλος). Αντίθετα, ήταν τελείως τσάτσος τόσο των Αμερικανών όσο και των Εγγλέζων "κουμπάρων" του. Ενώ λοιπόν πήγε να τσαμπουκαλευτεί στην αρχή για την Κύπρο, του πατήσαν ένα "ΣΤΟΠ" οι εγγλέζοι, τον ήπιε και λούφαξε. Όπως ψιλό-λούφαξε και όταν οι τούρκοι την έπεσαν στους Έλληνες της Πόλης.
Επίσης, όχι μόνο κράτησε τις ρώσικες τσατσάδες στην παρανομία αλλά κουβάλησε και όλον τον κόσμο στην Αθήνα για να μπορεί να τον έχει υπό έλεγχο. Σου λέει "κάτσε μη γίνει καμία στραβή και ξαναπάρουν τα όπλα οι ρώσικες πουτάνες στην επαρχία και τρέχω πάλι στα κατσάβραχα". Όποιος δεν ερχόταν στην Αθήνα, για να μην ψοφήσει από την πείνα, πήγαινε μετανάστης, κυρίως στη Γερμανία.
Στην μεταφορά της επαρχίας στην Αθήνα τον βοήθησε πολύ ένας υπουργός του, υπεύθυνος δημοσίων έργων, ο οποίος κατά τις κακές γλώσσες ήταν γαμίκος και πηδούσε την σύζυγο του γκασμά βασιλέως (και μητέρα ενός ακόμα πιο βλάκα υιού) ονόματι Φρειδερίκη. Το όνομα του γαμίκου ήτο ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ.
Αυτός ο Καραμανλής λοιπόν ήταν υπουργός δημοσίων έργων και εμπνευστής της περίφημης μεθόδου υπεροικοδόμησης που ονομάστηκε "αντιπαροχή". Βασικά αυτό που κατάλαβε ήταν πως, επειδή σε πλάτος δεν μας χωρούσε η πόλη, θα έπρεπε να μας χωρέσει σε ύψος. Έτσι έδωσε το δικαίωμα να χτίζεται όλη η πόλη με πολυκατοικίες πολλαπλών ορόφων. Οι εργολάβοι δεν αγόραζαν εκτάσεις αλλά έδιναν ένα ή δύο διαμερίσματα τον ιδιοκτήτη της μονοκατοικίας την οποία γκρέμιζαν και μετέτρεπαν σε τετραόροφο.
Επίσης, το θέμα του πρασίνου λύθηκε μία και καλή με τον νόμο "εξ' αδιαιρέτου". Δηλαδή, δύο οικόπεδα ή ένα οικόπεδο θα μπορούσαν να έχουν και 2 πολυκατοικίες χτισμένες δίπλα δίπλα χωρίς να υπάρχει απαραίτητα ακάλυπτος χώρος μεταξύ τους.
Πέρα όμως από αστικές ανησυχίες, η κυβέρνηση Παπάγου είχε και οικονομικές ανησυχίες. Βλέπεις, οι υπόλοιπες δυτικές οικονομίες ήταν σε ένα σύστημα ισοτιμιών που ονομαζόταν Bretton Woods από το 1944. Στο δικό μας μπουρδέλο μας πήρε καμία 10ετία να πάρουμε χαμπάρι τι γινόταν (είχαμε άλλες σοβαρότερες ασχολίες, σφαζόμασταν μεταξύ μας) και έτσι μόλις το 1953 ένα κουτσάβι ονόματι Σπυρίδων Μαρκεζίνης, υποτίμησε την δραχμή και άρχισε να παρακολουθεί μεγέθη όπως ο πληθωρισμός, η παραγωγικότητα, το ισοζύγιο πληρωμών κλπ. Έως τότε, παίρναμε ό,τι λεφτά μας έδιναν οι αμερικανοί νταβάδες, και τα ξοδεύαμε εκεί που μας έλεγαν οι αμερικανοί νταβάδες.
Μπορεί το μπουρδέλο να ήταν κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά κατεστραμένο, αλλά εκεί γύρω στα μέσα του 50 τα πράγματα φαίνονταν να μπαίνουν σε μία σειρά, όπως την θέλαν οι νταβατζήδες. Ο Παπάγος, αφού είδε τα πράγματα να μπαίνουν σε μία σειρά είπε να την κάνει σιγά σιγά και έτσι πήγε και πέθανε στις 4 Οκτωβρίου του 1955.
Όταν την έκανε ο Παπάγος, όλοι περίμεναν να πάρει τη θέση του ένας από τα υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος του. Αντί όμως για τον Στέφανο Στεφανόπουλο ή τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο γκασμάς Βασιλέας Παύλος διόρισε πρωθυπουργό τον - κατά τις κακιές γλώσσες - γαμιά της συζύγου του Φρειδερίκης, Κωσταντίνο Καραμανλή. Βέβαια οι άλλοι δύο ψιλοαντέδρασαν αλλά έλαβαν μία απάντηση του στυλ "Ο Βασιλέας άμα γουστάρει διορίζει πρωθυπουργό και τον Κηπουρό του... εγώ είμαι η Αρχιτσατσά ετούτου του Μπουρδέλου... καταλάβατε παλιομαλάκες;" και ποίησαν την νήσαν γιατί οι καιροί ήταν πονηροί.
Ο Καραμανλής δεν γαμούσε μόνο την Φρειδερίκη (κατά τις κακιές γλώσσες πάντα), γαμούσε γενικώς, άρα ήταν και υπεύθυνος γενήσεων. Έτσι, γάμησε το όνομα του κόμματος του Παπάγου και γένησε την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (Ε.Ρ.Ε.). Επίσης γάμησε την ένοια της κυβερνητικής πλειοψηφίας και γένησε ένα εκλογικό σύστημα ονόματι "Τριφασικό" με το οποίο κέρδισε τις εκλογές μολονότι 2ο κόμμα.
Έχοντας μία ιδιαίτερη ευαισθησία στα Εθνικά θέματα, γάμησε τρυφερά την Κύπρο και γέννησε, το 1959, τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, οι οποίες αναγνώρισαν στους τούρκους ως εγγυήτρια δύναμη της ανεξαρτησίας και της ομαλότητας του Νησιού. Στην προκειμένη περίπτωση ψιλογάμησε (μαζί με τους Αγγλοαμερικανούς Νταβάδες) και τον Μακάριο, ηγέτη της Κύπρου. Τέλος γάμησε και την ένοια της αδιάβλητης εκλογικής διαδικασίας και έτσι το 1961, το κόμμα του γένησε μία εκλογική πλειοψηφία με τις "ψήφους" νεκρών, αμνοεριφίων (τόσο από τις στάνες όσο και από τα τσιγγέλια των χασάπικων) λιμνών, δέντρων και γενικότερα με την εκλογική συμβολή ολόκληρης της χλωρίδας και της πανίδας της χώρας.
Παρά το οικολογικό του θέματος, οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν πολυεκτίμησαν τις μεθόδους του. Χώρια το ότι ήταν η μόνη τσατσά που είχε μείνει για τόσο καιρό στην κεφαλή του μπουρδέλου. Έτσι ο Αρχηγός-Τσατσά της αντιπολίτευσης, μετά τις εκλογές του 1961 του κύρηξε τον "Ανένδοτο Αγώνα" ο οποίος σκοπό είχε την συνταγματική ανατροπή της κυβέρνησης του Κωσταντίνου Καραμανλή. Το όνομα του αρχηγού του αντίπαλου κόμματος ήταν ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με τα ονόματα των αρχηγών των κομμάτων 45 χρόνια μετά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ συμπτωματική).
Τέλος πάντων, από τη μία φώναζε η Αντιπολίτευση, από την άλλη τα είχε ψιλοχαλάσει με την Φρειδερίκη γιατί δεν του το έκανε έτσι όπως ήθελε και τα πήρε κράνα ο Γαμίκος και της είπε "έτσι είσαι μωρή...τώρα θα δεις" και τις έκοψε τα έξοδα για ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Έγινε και μία εκδήλωση για την Ειρήνη στην Θεσσαλονίκη όπου κάποιοι τύποι δολοφόνησαν έναν βουλευτή της αντιπολίτευσης, να μην τα πολυλογούμε από εκεί που γαμούσε κι έδερνε ο Καραμανλής είδε τα κόζια να αλλάζουν και έπαιζε να φάει κι αυτός καμία τσαπού... και πολύ ξύλο.
Όπως λοιπόν συνηθίζουν οι ένδοξοι πολιτικοί άνδρες και εθνάρχες του μπουρδέλου μας που ΔΕΝ είναι μαλάκες, όταν σφίγγουν οι κώλοι την κάνουν για το εξωτερικό. Έτσι και ο Καραμανλής, όταν είδε να χάνει το αρχιτσατσιλίκι και την υποστήριξη των νταβάδων, πέταξε ένα "στ' αρχίδια μου όλα, σιγά μην κάτσω ν' ασχολούμαι" και την έκανε. 2 Φορές μάλιστα. Έφυγε τον Ιούλιο του 63 με το όνομα "Τριανταφυλλίδης", γύρισε για τις εκλογές τον Νοέμβριο, τσάκωσε την τσαπού και ξαναέφυγε για Παρίσι. Θα γύρναγε ως αποκαταστάτης της δημοκρατίας και εθνάρχης 11 χρόνια αργότερα.
Τις εκλογές του 1963 τις κέρδισε το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου που ονομαζόταν Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.). Λόγο του συστήματος δεν είχε απόλυτη πλειοψηφία και έτσι στηρίχτηκε και στις έδρες που είχε κερδίσει ένα ξαδελφάκι των ρώσικων τσατσάδων (που ήταν πάντα παράνομες) ή Ένωση Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΕ). Ήταν η πρώτη φορά μετά τον ΒΠΠ που το κυβερνών κόμμα δεν γαμιόταν μόνο με τους βασιλείς και τους Αμερικάνους αλλά ψαχνώταν να τον ψιλοδώσει και να τον ψιλοπάρει και γενικώς....
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου