“Φωτιά”

της Ράνιας Αηδώνη
Σου φύλαξα τα πρώτα μου δάκρυα. Σκέπασα το πρόσωπό μου μ' ένα μαντήλι και τ' άφησα να το ποτίσουν καθώς κυλούσαν. Εκεί τα έκλεισα. Τα φύλαξα για 'σένα, γιατί σου ανήκουν...
Βαρέθηκα να είμαι δυνατή κι ανεξάρτητη. Βαρέθηκα ν' αντέχω. Να μην έχω ανάγκη. Μα πιο πολύ βαρέθηκα να πιστεύω πως είναι εντάξει να μην με έχουν ανάγκη. Έχω ανάγκη να με έχουν ανάγκη αυτοί που έχω ανάγκη...
Ήττα. Μετράει μόνο όταν νοιάζεσαι. Κι εγώ νοιάζομαι. Πήρα ανάσα, την έκανα καραμέλα φράουλα και την κατάπια... Μα ήταν κρίμα. Κρίμα, γιατί πρόλαβα να ονειρευτώ... Πρόλαβα κι ονειρεύτηκα... ένα tango!
Τι... είσαι και τι δείχνεις; Είσαι αυτό που δείχνεις μα δε δείχνεις αυτό που είσαι. Μοιάζεις με οστρακοειδές. Πίσω από το σκληρό σου κέλυφος κρύβεται, πάντα, κάτι πολύ τρυφερό. Πολύ όμως... Κι αν κάποιοι μπουν στη διαδικασία να σ' ανοίξουν, δε ξέρω αν αντέχουν να μπουν στη διαδικασία να σ' ανακαλύψουν. Και πόσο μάλλον να προσέξουν μην πληγώσουν το τρυφερό μέσα σου...
Πρώτη φορά δε μπορώ να καταλάβω. Δεν μπορώ να μετρήσω σωστά τον αντίπαλλο. Ξέρω πως αν το θελήσω, θα νικήσω. Αλλά δεν ξέρω αν θα το κάνω για τους σωστούς λόγους. Κι έτσι, θα βρεθώ εξ' αρχής χαμένη μέσα σε μια αιωρούμενη νίκη. Εγωϊσμός. Αυτή τη φορά τον γλίτωσα παρά τρίχα.
Άλλαξαν οι επιθυμίες μου ή ο τρόπος μου γι αυτές; Ίσως άλλαξαν κι αυτές κι ο τρόπος τους. Σταμάτησα να προσπαθώ να με στριμώξω μέσα σ' αυτήν την εποχή που ζούμε. Ξύπνησα από ύπνο βαθύ... Ξύπνησα, από μιαν άλλην εποχή...
“Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

Προφανώς έλαβες το γράμμα μου πέρυσι τα Χριστούγεννα. Υπό άλλες συνθήκες δε θα ήμουν ευχαριστημένη μαζί σου. Μπορεί και να πίστευα πως με ξέχασες ή ακόμα και πως με πρόδωσες... Μου έφερες κάποια που, απλά, με θυμίζει. Αλλά αγαπητέ μου Άγιε, σε κατάλαβα. Γι αυτό το λόγο θα ήθελα να σε ευχαριστήσω. Σε ευχαριστώ που μ' αφήνεις να με δημιουργήσω. Σε ευχαριστώ που με κάνεις να μπορώ κι αυτό να το μοιράζομαι... ”
Στο κάτω κάτω δεν θέλω να έχω αντίπαλλο. Η φωτιά, ξέρεις, είναι επικίνδυνη. Αυτό σκέφτομαι καθώς με ζεσταίνει... Δεν είμαι φωτιά να καούμε και να γίνουμε στάχτη. Δεν είμαι αέρας να τη φουντώσω και να την αφήσω ανεξέλεγκτη. Δεν είμαι νερό για να τη σβήσω. Είμαι γη, και μπορώ να γίνω ένα μαζί της.
Ανάμεσα σε φωτάκια και λαμπιόνια αναμένω αυτόν τον χρόνο ν' αλλάξει. Όμως δε περιμένω τίποτα πια... Γιατί αυτή τη φορά δεν θελω ν' αρχίσω. Η αρχή μου έχει πάρει προ πολλού φωτιά. Αυτή τη φορά, θελω να συνεχίσω...!!

Σας αγαπώ... πάντα!
Η Θεά
http://www.spnews.gr/index.php/monimes-stiles/eimai-8ea/2705-thea