, ο οποίος αποτελείωσε ό,τι είχε απομείνει όρθιο από τους προηγηθέντες πολέμους.
Ήταν η εποχή που το κύριο μέλημα ενός πατέρα και μίας μάνας ήταν η εξασφάλιση της διατροφής των παιδιών και μόνο, με απλά λόγια η επιβίωση. Στα έξι μου χρόνια πήγα στο σχολείο ξυπόλυτος, με... μπαλωμένο παντελόνι και σάκα φτιαγμένη από ύφασμα που ύφαινε η μάννα μου στον αργαλειό.
Αγάπησα τους δασκάλους μου, οι οποίοι πραγματικά επιτελούσαν λειτούργημα, αγάπησα τα γράμματα και, παρά τη μεγάλη φτώχεια της οικογένειας, ο δάσκαλος συνέστησε τον πατέρα μου να με στείλει στο Γυμνάσιο.
Συνέχισα να αγαπώ τους καθηγητές μου οι οποίοι επίσης ήταν πραγματικοί λειτουργοί, συνέχισα να αγαπώ τα γράμματα και, παρά την αβάσταχτη φτώχεια της οικογένειας, μετά την αποφοίτησή μου από το Γυμνάσιο, μπήκα στο Πανεπιστήμιο (τότε περνούσε ένας στους εννέα υποψηφίους), σπούδασα, μορφώθηκα και στη συνέχεια έκανα οικογένεια, μεγάλωσα τα παιδιά μου και εργάζομαι μέχρι σήμερα.
Όλα αυτά τα χρόνια, όπως εν συντομία σας περιέγραψα, έμαθα να αγαπώ την πατρίδα μου, ριγούσα ακούγοντας τον Εθνικό μας Ύμνο, σκιρτούσε η εθνική μου συνείδηση όταν αντίκρυζα τη γαλανόλευκη, γνώριζα ότι οι πρόγονοί μου θυσίαζαν τη ζωή τους για την Πατρίδα και τη Λευτεριά ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΑΣ.
Σήμερα στα 57 χρόνια που βαραίνουν την πλάτη μου, μαθαίνω ότι η σημαία είναι ένα απλό πανί, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Ιμπεριαλιστής κατακτητής, ότι την περίοδο της Τουρκοκρατίας δεν ήμασταν υπόδουλοι, ότι οι επαναστάτες του ’21ήταν μία χούφτα αγράμματοι αλήτες, ότι η πραγματική Μακεδονία δεν είναι εδώ στην Ελλάδα, αλλά βορειότερα, ότι μερικά από τα νησιά μας είναι «βράχοι» χωρίς ιδιαίτερη Εθνική αξία, ότι η πατρίδα μου είναι χώρος στον οποίο έχει δικαίωμα ο κάθε κάτοικος του πλανήτη, ότι τα σύνορα κακώς υφίστανται, ότι δικαιούται ο καθένας να μπαίνει στη χώρα μου χωρίς να ρωτήσει κανέναν, να καταλαμβάνει δημόσια κτίρια, να καίει, να λεηλατεί και να καταστρέφει καταστήματα. Να εισβάλλει στην οικία μου και να κλέβει ή να ληστεύει, να βιάζει τη γυναίκα μου και την κόρη μου, χωρίς να μπορώ να διαμαρτυρηθώ κλπ., κλπ.
Σήμερα μαθαίνω πως όποιος πιστεύει στην Πατρίδα του, πιστεύει στο Θεό και στην οικογένεια, είναι ρατσιστής, φασίστας, σκοταδιστής και οπισθοδρομικός.
Παράλληλα διαπιστώνω πως για όλα αυτά που συμβαίνουν και τα οποία με κάνουν να σαστίζω, ούτε οι πολιτικοί τους οποίους ψηφίζω να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας μου, ούτε οι πνευματικοί ταγοί παίρνουν ξεκάθαρη θέση. Κρύβονται ο ένας πίσω από τον άλλο, φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν και αυτοί ως φασίστες, σκοταδιστές κλπ. Αντίθετα, τόσο οι μεν, όσο και οι δεν άνετα επιδίδονται στη λεηλασία της πατρίδας μου και ασελγούν ασύστολα επάνω της, σερβίροντάς μας πως όλα γίνονται χάριν και μέσω της Δημοκρατίας.
Αναρωτιέμαι λοιπόν: Μπορώ να συνεχίζω να είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου