Τις πολιτικές αλλαγές δε θα τις φέρει ο καημός των φαφλατάδων αλλά η πολιτική οργή στο βαθμό που θα μετουσιώνεται σε ασυμβίβαστη πολιτική δράση.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η εβδομάδα που πέρασε είχε τη δική της αδιαμφισβήτητη δυναμική και τα αβίαστα πολιτικά συμπεράσματα που προκύπτουν κανείς πλέον δε δικαιούται να τα προσπεράσει.
- Η όποια ψευδαίσθηση (ακόμη και προσχηματική) περί... δήθεν λαϊκής εντολής, την οποία επικαλείται ο κυβερνητικός θίασος που πλέον δρα εν είδει πολιτικής συμμορίας, έχει εκ των πραγμάτων καταρριφθεί. Οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, ανεξάρτητα από τη μορφή, το περιεχόμενο και το εύρος της πολιτικής τους στόχευσης, αποδεικνύουν ότι αυτή η «λαϊκή εντολή» έχει πλέον ανακληθεί οριστικά και ουδείς δικαιούται από εδώ και στο εξής να την επικαλείται.
- Οι όποιες ψευδαισθήσεις της πολύπαθης Ελληνικής κοινωνίας, περί της δήθεν δυνατότητας αυτοανακοπής αυτής της ξέφρενης πορείας προς τον όλεθρο από τις δήθεν «υγιείς δυνάμεις» που υψώνουν «φωνή αντίστασης» μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ, έχουν πλέον και αυτές διαψευσθεί με τον πιο τραγικό τρόπο. Οι «παρτάκηδες» της εξουσίας έχουν επιδοθεί σε ένα ντροπιαστικό γαϊτανάκι πολιτικής εξαπάτησης με τους ξεφωνημένους της υποταγής, και λειτουργούν ως συμπληγάδες αποδυνάμωσης και του τελευταίου ίχνους κοινωνικής ελπίδας.
- Οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί των πρώτων ημερών για το «μεγαλείο» της «ακηδεμόνευτης» και «ειρηνικής» εξέγερσης των αγανακτισμένων, έχουν αρχίσει ήδη να παραχωρούν τη θέση τους στον σκεπτικισμό που φαίνεται να συγκεντρώνει και το ειδικό βάρος των σχολίων τους στη γνωστή ιστοσελίδα στο face book.και να συνυπάρχει με τη γνωστή ψυχολογία της αναποτελεσματικότητας των αγώνων (ή κάποιων αγώνων) πράγμα για το οποίο είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα από αυτήν εδώ τη στήλη...
- Στην πράξη αυτό που αποδείχτηκε τελικά, είναι πως αυτό το κίνημα…
- Ούτε ακηδεμόνευτο υπήρξε, αφού εύκολα έπεσε στην καλοστημένη παγίδα των λιβανωτών του ειρηνικού χαρακτήρα του που στοχευμένα «παίχτηκε» από το σύνολο των ΜΜΕ, με απώτερο στόχο να το καταστήσπυν «ακίνδυνο» και επί της ουσίας αναποτελεσματικό..
- Ούτε αχαλιναγώγητο υπήρξε, πράγμα που προκύπτει αβίαστα από τις φραστικές (και όχι μόνο) αντιπαραθέσεις της πάνω και της κάτω πλατείας, και αυτές οι αντιπαραθέσεις μόνο εκφυλιστικά μπορούν να λειτουργήσουν αφού εξαντλούν σε «εκπεφρασμένο καημό» την πολιτική οργή και δε την μετατρέπουν σε αποφασιστική δύναμη δράσης με στόχο την πολιτική ανατροπή και τη δρομολόγηση πολιτικών εξελίξεων
Επί της ουσίας αυτό το κίνημα…
- Αυτοπαγιδεύτηκε στη λογική της πολιτικά απολιτίκ φυσιογνωμίας του…
- Αυτοεγκλωβίστηκε στη ρητορική της στείρας και άγονης αντιηγετικής του φιλολογίας που κατέστη κυρίαρχη φραστικά, και…
- Τείνει να αναιρέσει την πολιτικά «ανατρεπτική» δυναμική του, και έτσι να εγκαταλειφθεί και από εκείνους που υποκριτικά το αγάπησαν και έπιναν νερό στ όνομά του, όσο αισθάνονταν πως μπορούσαν να το χρησιμοποιούν ως γραφικό στοιχείο της πολιτικής καθημερινότητας, και…
- Φυσικά δε θα μείνει ανεπηρέαστο από τη «μετάλλαξη» του αντίστοιχου κινήματος των Ισπανών, αφού το ντόμινο της έξαρσης, συνυπάρχει στη ζωή πάντα με το ντόμινο των εκδηλώσεων αποδυνάμωσης, αν και εφ όσον αντίστοιχα φαινόμενα εμφανιστούν.
Αυτό ωστόσο το κίνημα, μέσα ακόμα και από τη μηδενική έως
ανύπαρκτη πολιτική του εμπειρία, έβαλε τα γυαλιά στο πολιτικό
σύστημα, αφού καμία του συνιστώσα δε διέγνωσε την ετοιμότητα, τη
δυνατότητα και την πολιτική οργή των μαζών, προϋποθέσεις που
καθιστούν αποφασισμένα καινούρια τμήματά τους, να ενταχθούν ως
πρωταγωνιστές στην καρδιά των πολιτικών εξελίξεων.
Η κοινωνία απέδειξε τόσο την ικανότητα όσο και την αποφασιστικότητά της,
να ξεπερνά κατά πολύ τις πολιτικές της ηγεσίες, που ακόμα προσπαθούν να
συνέλθουν από το σο αυτού του πολιτικού – κοινωνικού αιφνιδιασμού.
- Κι ενώ όλα τα παραπάνω βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, οι Τσολάκογλου συνεχίζουν να ψευδολογούν, συνεχίζουν πυρετωδώς να νομοθετούν, και να τροποποιούν με τρόπο δραματικό τη ζωή μας.
Με την πρόθεση να συμβάλουμε στον πολιτικό προβληματισμό της κοινωνίας ολόκληρης, θα θέλαμε να επαναφέρουμε το πρώτο και ουσιαστικότερο συμπέρασμα που εδώ και καιρό έχουμε διατυπώσει, και που – λόγω και των εξελίξεων – καθίσταται περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ.
Το πολιτικό σύστημα έχει και τους μηχανισμούς να ανέχεται, και πολυποίκιλους πολιορκητικούς κριούς προκειμένου να εμβολίζει τις συνειδήσεις, διαθέτει και μηχανισμούς να κατευθύνει και να ανατροφοδοτεί τα φαινόμενα του μαζικού κοινωνικού αποπροσανατολισμού, αλλά και μηχανισμούς για να αντιστέκεται όταν πραγματικά αισθανθεί ότι από κάπου κινδυνεύει.
Η αλήθεια μπορεί να είναι σκληρή, αλλά όσο είναι σκληρή άλλο τόσο είναι και αμείλικτη.
Τα δαρμένα σκυλιά του πολιτικού συστήματος, μπορεί όντως να τρόμαξαν από τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων των τελευταίων ημερών, φοβισμένα για τα ίδια τους τα κουφάρια, οι χορογράφοι όμως και οι σχεδιαστές των πολιτικών της παγκόσμιας διακυβέρνησης, και τρομαγμένα κουφάρια θα θυσιάσουν προκειμένου να κάμψουν τις αντιστάσεις των μαζών, αλλά και ουδόλως ταράζονται από τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων και μόνο.
Αυτό το οποίο θα κάνει τους χορογράφους να σκιαχτούν πραγματικά, είναι…
- Η ύπαρξη σαφέστατης και ξεκάθαρης πολιτικής στόχευσης από την μαχόμενη κοινωνία. Και τέτοια δεν είναι μονάχα η ανατροπή ανθρώπων αλλά η ανατροπή πολιτικών επιλογών.
- Ο στοχευμένος πολιτικός ακτιβισμός της μαχόμενης κοινωνίας, στο βαθμό που θα είναι ικανός και προσανατολισμένος να απειλήσει τόσο τους θεσμούς όσο και το εποικοδόμημα που επιμελώς στήνουν. Και…
- Η ύπαρξη πολιτικών ηγετών και συλλογικά επεξεργασμένων πολιτικών ικανών και αποφασισμένων να δρομολογήσουν πολιτικές ανατροπές που θα απειλήσουν πραγματικά και ουσιαστικά την πολυεπίπεδη πολιτική τους εξουσία.
Πρόκειται δηλαδή για όλα αυτά που δεν διέθετε το κίνημα των αγανακτισμένων, λόγω φυσικά και της ανύπαρκτης πολιτικής του εμπειρίας, αλλά και λόγο του επικοινωνιακού βομβαρδισμού που αγιοποιούσε καθημερινά το «φιλήσυχο πνεύμα του.
Γι αυτό και από την παρουσία αυτού του κινήματος, τρόμαζαν μεν τα κουφάρια των πολιτικών, αλλά οι κυρίαρχες πολιτικές επιλογές δεν αισθάνθηκαν ούτε στιγμή πραγματικά τρομαγμένες, γι αυτό και συνεχίζουν ανεμπόδιστα να εφαρμόζονται.
Καταλάβατε λοιπόν γιατί έπαιξε τόσο πολύ το «ειρηνικά» και το «μη τους δώσετε κανένα δικαίωμα να σας διαλύσουν»???
Γιατί απλούστατα αυτό ήθελαν για να συνεχίσουν να κάνουν ανεμπόδιστοι τη δουλειά τους.
Γιατί ξέρουν καλά πως ένα σκυλί μαντρωμένο στον απέναντι φράκτη, όσο και να γαυγίζει δεν πρόκειται ποτέ κανείς να το φοβηθεί. Δε θα συμβεί όμως το ίδιο αν αυτό το σκυλί βρει τον τρόπο να ξεχυθεί από το φράκτη του και να πάρει σο ξωπίσω αυτούς που το χλεύαζαν.
Όλοι αυτοί λοιπόν που χάϊδευαν τα αυτιά των «φιλήσυχων», αυτό που ήθελαν ήταν να έχουν το λιοντάρι μαντρωμένο κι ας φωνάζει όσο θέλει. Το ήθελαν φιλήσυχο και όχι απειλητικό. Το ήθελαν να ξεθυμαίνει και όχι να απειλεί. Να αντιδρά αλλά να μην ανατρέπει.
Αυτό που δεν ήθελαν ήταν να ξεχυθεί αυτό το λιοντάρι στους δρόμους και να τους πάρει και τα σώβρακα.
Δεν ήθελαν να έχει πολιτική στόχευση…
Δεν ήθελαν να έχει πολιτικούς ηγέτες…
Απλά και ξεκάθαρα.
Το «μη τους δώσετε την ευκαιρία να σας διώξουν» ήταν η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή ήταν η ύπουλη προσπάθεια να χαλιναγωγήσουν την κοινωνία και αυτή δε την μαρτύρησαν.
Γιατί για όλους αυτούς η παραμονή των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος ήταν ο αυτοσκοπός, και όχι η συνταγματική παρουσία του εξεγερμένου λαού στις πολιτικές εξελίξεις.
Χρησιμοποίησαν τους αγανακτισμένους για events, για τηλεοπτικό πανηγύρι, και για τζίρο στα σουβλατζίδικα και τα καφενεία της πλατείας.
Απλά και ξεκάθαρα.
Επίλογος:
Αν η μαχόμενη κοινωνία δεν αποκτήσει πολιτική στόχευση.
Αν δεν αποφασίσει να αντεπιτεθεί στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται από την παγκόσμια διακυβέρνηση και τα ντόπια τσιράκια της για να ανατρέψει τη ροή των εξελίξεων…
Αν δεν αποφασίσει να φέρει κοντά την ημέρα της αποφασιστικής σύγκρουσης για να ανατρέψει, να εκδικηθεί, και να δρομολογήσει εξελίξεις…
Αν δεν εμπνευστεί και δεν εμπιστευθεί τους δικούς της αυθεντικούς ηγέτες…
Αν δεν τολμήσει ακόμα και να κρεμάσει στο Σύνταγμα τους πρωτεργάτες της εθνικής καταστροφής…
Τότε οι μέρες που έρχονται θα είναι πέτρινες και οι νύχτες όλων μας θα είναι εφιαλτικές.
Ο καθένας λοιπόν ας αναλάβει τις ευθύνες του. Τις πολιτικές αλλαγές δε θα τις φέρει ο καημός των φαφλατάδων αλλά η πολιτική οργή στο βαθμό που θα μετουσιώνεται σε ασυμβίβαστη πολιτική δράση.
Απλά και ξεκάθαρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου