Ειδήμων στους υπολογιστές δεν είμαι, αλλά συχνά πυκνά τα μηχανήματα «κομπλάρουν», δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, υπερφορτώνονται και σταματούν, σαν τους ανθρώπους που σαστίζουν μπροστά σε αδιέξοδα και ανυπέρβλητα εμπόδια. Τη στιγμή εκείνη του σαστίσματος, της απογοήτευσης, του δέους και της υπερφόρτωσης μόνο μία κίνηση απομένει, η επανεκκίνηση.
Ένα... πλήκτρο και αλλάζουν όλα. Μια κίνηση που συνεπάγεται όχι αναγκαστικά την επίλυση των προβλημάτων, ούτε τη διάλυση των εμποδίων που ως τώρα στέκονταν μπροστά μας. Επανεκκίνηση σημαίνει υπέρβαση του προβλήματος, ξεπέρασμα του αδιεξόδου, άνοιγμα καινούργιων δρόμων. Σημαίνει τελικά δικαίωμα στην αισιοδοξία και στην ελπίδα.
Στη νέα χρονιά, η ανάγκη για αισιοδοξία και ελπίδα είναι διάχυτη, απολύτως λογική και κατά τη γνώμη μου αναγκαία. Βεβαίως υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα, πολλές κατηγορίες που δεν απαγγέλθηκαν, άλλες που δεν αποδείχθηκαν και πολλές περισσότερες που δεν κατέληξαν στην προσδοκώμενη από την κοινωνία και από τη Θεία Δίκη τιμωρία. Όμως, μήπως όσο ομφαλοσκοπούμε και -δικαίως- διαμαρτυρόμαστε, χάνουμε χρόνο και βυθιζόμαστε ακόμα πιο πολύ στη δύνη μιας ύφεσης και μιας κατάθλιψης που δεν αξίζουμε;
Ναι, οι υπεύθυνοι για την κλοπή των οικονομιών πολλών χιλιάδων πολιτών από τους κερδοσκόπους του χρηματιστηρίου και τους διαφημιστές τους το 98 και το 99 και 2000 δεν έχουν τιμωρηθεί, αλήθεια.
Ναι οι υπεύθυνοι για το δεκαπλασιασμό των τελικών εξόδων των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας (πολλά εκ των οποίων ήσαν παράλογα και καταδικασμένα στην αχρηστία, αλλά όλα ανεξαιρέτως υπερβολικά κοστολογημένα) δεν έχουν δώσει λόγο για την ανικανότητά τους, αν όχι για τη δολιοφθορά τους στην εθνική μας οικονομία και στην τσέπη του καθενός μας, αλήθεια.
Ναι οι ανεκδιήγητοι απατεώνες που «έθαψαν κάτω από το χαλί» τα αληθινά χρέη της Ελλάδας, είπαν ψέματα σε εμάς και στους λοιπούς Ευρωπαίους συνεταίρους μας και υποθήκευσαν εμμέσως πλην σαφώς το παρόν και το μέλλον μας, προκειμένου να εντάξουν και εμάς όλους στη «μακέτα» της δήθεν ευρωπαϊκής οικονομικής ένωσης και να «δοξάσουν» το «εκσυγχρονιστικό» τους όνομα εις βάρος όλων μας, είναι ακόμα στο απυρόβλητο. Δεν τους έχει αποδοθεί ούτε κάν η μομφή που τους αξίζει, αλήθεια.
Ναι, οι ανεύθυνοι τραπεζίτες και οι προπαγανδιστές τους δεν έχουν κάν παραπεμφθεί για τα εγκλήματα κατά της τσέπης των ελλήνων πολιτών, αλήθεια.
Ναι, οι κρυπτόμενοι πίσω από τη βουλευτική ασυλία και την απαράδεκτη ρύθμιση Βενιζέλου περί ευθύνης Υπουργών πολιτικοί δεν έχουν ακόμα διαπομπεφθεί αρκετά και ούτε έχουν αναλάβει τις ευθύνες που τους αναλογούν, αλήθεια.
Ναι, οι σε διατεταγμένη υπηρεσία κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι παρέδωσαν επί πίνακι την πατρίδα στο ΔΝΤ και στο Γερμανικό σαδισμό δεν έχουν ακόμα παραπεμφθεί σε ειδικό δικαστήριο (υπάρχει όμως πάντα η ελπίδα να τους στείλει ο Α. Σαμαράς, ως υποσχέθηκε) αν και θα έπρεπε ήδη, αφού άπαντες πια κατάλαβαν ότι και με δόλο το προγραμμάτισαν και με ψέματα το επέτυχαν, αλήθεια.
Όμως μήπως, χωρίς να ξεχάσουμε ότι περάσαμε και περνάμε, χωρίς να αποφύγουμε να αποδώσουμε ευθύνες, χωρίς να σβήσουμε λάθη, συμπεριφορές και δολιοφθορές, μπορούμε να πάμε παρακάτω;
Μήπως θα έπρεπε να δούμε σφαιρικά τα ευρωπαϊκά ζητήματα, μέρος των οποίων είναι και τα προβλήματα της χώρας μας και να ξαναδούμε τη θέση της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, το τι μπορεί να την ωφελήσει αυτή η οικογένεια και σε τι μπορεί η πατρίδα μας να προσφέρει σε εκείνη; Για παράδειγμα, ποια η θέση μας στο θέμα της ουσιαστικής κατάργησης της ομοφωνίας, ο οποίος ήταν ο βασικότερος θεσμός της ισοτιμίας της ευρωπαϊκής οικογένειας; Μήπως θα ήταν σκόπιμο να παλέψουμε για κάτι τώρα για να μην το λουστούμε αργότερα; Η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης δε νομίζω πως είναι εις όφελός μας.
Μήπως θα έπρεπε να επανεξετάσουμε το χαρακτήρα του «Ξένιου Δία», για να μη γίνουμε βορά στις ορέξεις και τις προφανείς -ίσως ακόμα και λογικές- ανάγκες των όσων βρίσκουν καταφύγιο στην πατρίδα μας; Επιτέλους ο νόμος περί ιθαγένειας «απέδωσε καρπούς», εξελέγησαν Μπουτάρης και Καμίνης, ας μην γελοιοποιούμε άλλο τη σοσιαλιστική ιδεολογία, ούτε την πατροπαράδοτη φιλοξενία μας, ούτε τα όρια της δημοκρατίας μας, ούτε και τη ζωή και το βιός των γηγενών συμπολιτών μας. Η κατάργηση του νόμου Καστανίδη είναι άμεση ανάγκη.
Μήπως θα έπρεπε να δεχθούμε ότι υπέρτατος κριτής των πάντων είναι ο κυρίαρχος λαός και ως εκ τούτου ακόμα και η επιτακτική ανάγκη εκ βάθρων αλλαγής του Συντάγματός μας είναι άμεση και όχι υπόλογη στις χρονοβόρες και περιοριστικές προβλεπόμενες διαδικασίες, όπως άλλωστε και η επίτευξη της αποτύπωσης της λαϊκής βούλησης και με εκλογές και με δημοψηφίσματα;
Μήπως θα έπρεπε να θυμηθούμε τις βασικές αξίες και τα προτερήματα του έθνους μας και να μην πυροβολούμε συνέχεια τον πατριωτισμό, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, την επιχειρηματική μας εξυπνάδα, και την εκκλησία, αλλά να βασιστούμε σε αυτές για να ανασκουμπωθούμε;
Μήπως αντί να βάζουμε «κόκκινες γραμμές» υποχώρησης σε κάθε τι μπορούμε να αξιώνουμε και να υπερασπιζόμαστε τα δίκαια και τα συμφέροντά μας; Ας παραδειγματιστούμε λιγάκι από τους εξίσου -αν όχι περισσότερο- διωχθέντες Αρμενίους και την έστω κι αργή δικαίωσή τους…
Ας δώσουμε τέλος στη γραφειοκρατία και στη μεμψιμοιρία και ας βάλουμε στόχο μιαν Ελλάδα πιο αποδοτική, πιο αισιόδοξη, πιο μαχητική. Μια Ελλάδα που δε φοβάται τον ανταγωνισμό, ούτε καλεί διαιτητές να λύσουν τα προβλήματά της. Μια Ελλάδα με ίδιους πόρους και εργατικότητα, με πίστη και με θεσμούς, μια Ελλάδα της ανάπτυξης και της προκοπής. Όπου εφαρμόστηκαν λάθος πολιτικές πρέπει τώρα να αλλάξουν. Όλα τα φάρμακα δεν κάνουν για όλους τους αρρώστους.
Δεν είμαστε αρεία φυλή και δεν το θελήσαμε ποτέ να γίνουμε. Αλλά δεν είμαστε και χειρότεροι από όλους τους «συνεταίρους» ή τους «δανειστές» μας. Είμαστε τουλάχιστον το ίδιο καλοί, απλά μαθημένοι σε λάθος διαδικασίες και με ευθυνοφοβική νοοτροπία. Αυτά μπορούμε και πρέπει να τα αλλάξουμε.. Τα δικά μας τα καράβια δεν ήσαν ποτέ υπέρογκα, ματαιόδοξα και προκλητικά σαν τον Τιτανικό. Ήσαν πάντα ταχύπλοα και ευέλικτα, σαν αυτά που -αν και πολύ λιγότερα στον αριθμό- κέρδισαν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας όπως και όλες τις ναυμαχίες των βαλκανικών πολέμων, και έκαναν την Ελλάδα κυρίαρχη στο εμπόριο και στη ναυσιπλοΐα παγκοσμίως. Είναι στο χέρι μας αυτή τη νέα χρονιά να αλλάξουμε όχι σελίδα, αλλά βιβλίο. Είναι στο χέρι μας να γίνουμε καλύτεροι.
Ας κάνουμε απλά ένα restart…
Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Εκπαιδευτικός, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος Δ.Σ. ΕΛΜΕ Σάμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου