O Έλληνας «Αβορίγινας» στην έρημο της κεντρικής Αυστραλίας

Toυ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΤΑΜΗ*

Τα τελευταία 170 χρόνια περίπου, 300.000 Έλληνες μετανάστες εκπατρίστηκαν για να εγκατασταθούν στη μακρινή Αυστραλία, μία χώρα μεταναστών, ουσιαστικά, δυτικότροπη, ευρωπαϊκή, μεταφυτευμένη στην καρδιά την νοτιοανατολικής Ασίας. Μέχρι το 1953, οι περισσότεροι από αυτούς διασκορπίστηκαν στην αχανή ύπαιθρο εξασκώντας ανθυγιεινά επαγγέλματα. Εργένηδες και γεροντοπαλίκαρα, περίσσευε το ανδρομάνι. Η έλλειψη γυναικών δημιουργούσε σοβαρά κοινωνικά προβλήματα. Πολλοί που...
είχαν καζαντίσει μπόρεσαν και επισκέφτηκαν τον τόπο τους, το νησί τους, εκεί νυμφεύτηκαν ντόπιες, μικρές σε ηλικία κοπέλες, και τις έφεραν στην πράσινη ήπειρο του νότου. Οι λιγότερο αποκαταστημένοι, νυμφεύτηκαν γυναίκες από άλλες εθνότητες που δεν προτιμούσαν οι Αγγλοκέλτες Αυστραλοί, κυρίως Ιταλίδες και Ιρλανδέζες.
Οι Έλληνες έποικοι προσαρμόστηκαν ταχύτατα στα κοινωνικο-οικονομικά κρατούντα και γρήγορα δικτυώθηκαν. Ανάμεσα σε όλες τις άλλες εθνοτικές ομάδες, οι Έλληνες διατήρησαν τον υψηλότερο δείκτη κοινωνικής και πολιτικής ενσωμάτωσης, αφού από το 1980 το 98% του συνόλου τους είχαν αποκτήσει την αυστραλιανή υπηκοότητα. Τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών κατόρθωσαν να διεκδικήσουν επιτυχώς την ισοπολιτεία, αλλά και θέσεις-κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό. Οι ποικίλες δράσεις του βοήθησαν στην κοινωνικο-οικονομική ανέλιξη της Αυστραλίας, ως χώρας προηγμένης οικονομικά και κοινωνικά συνεκτικής, γεγονός που επέτρεψε τη διατήρηση της εθνοπολιτιστικής τους ταυτότητας. Οι Έλληνες δεν διατήρησαν κοινωνικο-γλωσσικά γκέτο στην Αυστραλία. Βέβαια, συμπαγείς ομάδες Ελλήνων μεταναστών εγκαταστάθηκαν σε μεγάλα αστικά κέντρα, κυρίως στα προάστια που γειτνιάζουν με το κέντρο της πρωτεύουσας-πόλης των Πολιτειών και εκεί ανήγειραν ναούς και σχολεία, κοινωνικά ιδρύματα και πολιτιστικά κέντρα για να διατηρήσουν τη σχέση τους με την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Και ενώ ελεύθερος, αβίαστος και απρόσκοπτος υπήρξε ο κοινωνικός συγχρωτισμός των Ελλήνων με όλες τις άλλες δεκάδες εθνοτικές ομάδες της Αυστραλίας, σπάνια είχαμε άμεση επικοινωνία Ελλήνων με τους ιθαγενείς, τους αβοριγίνους της χώρας, αυτούς οι πρόγονοι των οποίων πριν από 40.000 χρόνια είχαν περάσει με σχεδίες τα νότια ακρωτήρια της ασιατικής ηπείρου και διαμέσου των νησιών του Ειρηνικού εγκαταστάθηκαν τελικά στην Αυστραλία.
Στη δεκαετία του 1970, είχα εντοπίσει στο Darwin δύο Έλληνες, ξυλουργοί στα επάγγελμα, Καλύμνιοι στην καταγωγή, που ως εργένηδες βρέθηκαν να εργάζονται στο εσωτερικό της υπαίθρου, σε απομονωμένους καταυλισμούς των ιθαγενών. Εκεί βοήθησαν τους αβοριγίνες να μάθουν τη μαραγκοσύνη, τους έμαθαν να φροντίζουν για τα απαραίτητα μερεμέτια του σπιτιού τους, έκτισαν οικίες και αίθουσες συγκέντρωσης για λογαριασμό των ηγετών των διαφόρων φυλών που ζούσαν διασκορπισμένοι σε μικρές κοινοτικές εστίες. Ο ένας από αυτούς είχε, μάλιστα, μυηθεί φυλετικά, δοκιμάστηκε η αντοχή του στα κοπιώδη έθιμα της ανδροσύνης που θέλουν οι φύλαρχοι για τα μέλη τους, νυμφεύτηκε μια ντόπια και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Ο Καλύμνιος αυτός ξυλουργός δεν επέστρεψε ποτέ στο Darwin. Συνέχισε να ζει στους καταυλισμούς με την οικογένειά του. Έδωσε στα παιδιά του ελληνικά ονόματα και παρέμεινε γνωστός ως ο «Έλληνας»...Περισσότερα http://neoskosmos.com