Μια προσπάθεια, μια εφημερίδα, μια υποψηφιότητα (για Βουλευτής Μαγνησίας)...
Είναι κάποιες στιγμές αβάσταχτα δύσκολες.Στιγμές που οι σκέψεις και οι ιδέες σκαλώνουν στην προσπάθειά τους να γίνουν λόγος. Αν δεν έχεις ζήσει μεγάλους αποχαιρετισμούς, είναι σα να μην ταξίδεψες. Επτά χρόνια τώρα ταξιδεύω με το σκαρί του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ. Σκαρί ευέλικτο και ανθεκτικό, με πλήρωμα φιλότιμο και αποφασισμένο για κάθε καιρό. Η τύχη το ’φερε αυτά τα χρόνια η ταπεινότητά μου να ηγείται της προσπάθειας με απόφαση του «πλοιοκτήτη». Το...
ταξίδι δεν ήταν ούτε εύκολο ούτε ατάραχο, όμως ξεκίνησε και δείχνει ατελείωτο. Η περιπέτεια της έκδοσης μιας περιφερειακής εφημερίδας, έστω και αν πρόκειται για την επανέκδοση ενός ιστορικού τίτλου με το βάρος της δικής μας εφημερίδας, δεν εύκολη υπόθεση. Νωρίτερα το επιχείρησαν κι άλλοι πολλοί με ασύγκριτα μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική επιφάνεια, δεν κατόρθωσαν όμως να βγουν ούτε καν από την ασφάλεια του λιμανιού. Για την ακρίβεια δεν ξεκίνησαν το ταξίδι.Μια εποχή που η βιομηχανία του Τύπου πλήττεται παγκοσμίως και στην Ελλάδα λόγω και της οικονομικής κρίσης τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα δεν είναι εύκολη υπόθεση τέτοια ξεκινήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας δεν μακροημέρευσε σχεδόν καμία καινούργια προσπάθεια στον περιφερειακό Τύπο της χώρας. Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ με τις ακάματες προσπάθειες όλων μας, από τον εκδότη μέχρι τον τελευταίο διανομέα, περίπου 40 νοματαίων, είναι ίσως η μοναδική εξαίρεση αυτού του σκληρού κανόνα. Είναι η μόνη επανέκδοση τίτλου, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά στο κέντρο και την περιφέρεια της χώρας, που στέριωσε. Φανήκαμε τυχεροί όμως, γιατί διαθέταμε πυξίδα αλάνθαστη τις αρχές του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ από την εποχή του αείμνηστου και αξεπέραστου ιδρυτή του Αλεξάνδρου Μέρου. Προσπαθήσαμε αυτές τις αρχές της δημοκρατικότητας, του πλουραλισμού, της σοβαρότητας και της προσήλωσης στα ζητήματα και τα προβλήματα του τόπου να τις αντιγράψουμε. Οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι έμποροι και όλοι οι μικρομεσαίοι, οι νέοι επιστήμονες, βρήκαν στην εφημερίδα θαλπωρή και συμπαράσταση. Όπως έκανε και κείνος ο μεγάλος αγροτιστής. Γνωρίζω το μέγεθος της ιεροσυλίας που συντελείται στην προσπάθεια της σύγκρισης του σημερινού έργου με το έργο ενός ακάματου σκαπανέα του Τύπου που κυριάρχησε στο χώρο επί δεκαετίες, όμως η αναφορά γίνεται πάντα τηρουμένων των αναλογιών και συμπεριλαμβανομένων των ιδιαιτεροτήτων δύο εντελώς διαφορετικών εποχών. Προσπαθήσαμε επίσης να αντιγράψουμε το δυναμισμό της γραφής και το απίστευτο ψυχικό σθένος του αείμνηστου διαδόχου του Μέρου, του Θανάση Πώποτα, καθώς και το φιλότιμο, την ακεραιότητα και την καλοσύνη του τότε συνιδιοκτήτη, αείμνηστου Αλεξάνδρου Πώποτα, πατέρα του σημερινού εκδότη Γιώργου Πώποτα. Άλλο ήταν όμως το μεγαλύτερο βάρος. Διαχρονικά κάτω από τον τίτλο «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» έβαλαν τις υπογραφές τους μεγάλες μορφές της τοπικής δημοσιογραφίας. Μορφές των γραμμάτων, των τεχνών, της επιστήμης και της πολιτικής, δημοσίευσαν τις ιδέες τους και τις απόψεις τους σ’ αυτή την εφημερίδα. Ένα τέτοιο ιστορικό βάρος είναι ικανό όχι μόνο να λυγίσει, αλλά ακόμα και να συντρίψει εμάς τους μεταγενέστερους. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Αυτό μας λένε όσοι παλιοί δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί της εφημερίδας βρίσκονται ακόμη στη ζωή και με κάθε ευκαιρία διαβαίνουν την πόρτα μας. Αν κρίνουμε από την ανοδική πορεία των φύλλων της εφημερίδας τα τελευταία επτά χρόνια, κάτι καταφέραμε. Μία άνοδος που σταθερά συνεχίζεται και στις σημερινές απίστευτα σκληρές συνθήκες.Το πλήρωμα του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ δεν δείλιασε ούτε στιγμή μπροστά στα πελώρια κύματα. Τώρα μάλιστα, έχοντας την εμπειρία των ετών που αφήσαμε πίσω και των δυσχερειών που συναντήσαμε, δείχνει έτοιμο για πιο ανοιχτές θάλασσες. Πρόκειται για ομάδα πολυσύνθετη που περιλαμβάνει όλων των λογιών τα… λουλούδια. Τα περισσότερα από αυτά φυτρώνουν στην αριστερή πλευρά του καταστρώματος. Αρκετά ανθίζουν στο κέντρο. Η αφεντιά μου και λίγα ακόμη ευδοκιμούν στη δεξιά πλευρά του πλοίου. Αυτή η σύνθεση δίνει ένα αποτέλεσμα ικανοποιητικό, το οποίο επιβάλλει σχεδόν δεσμευτικά της αρχές του πλουραλισμού και εξοστρακίζει με απόλυτο τρόπο κάθε έννοια αποκλεισμού.Τα τελευταία επτά χρόνια στις σελίδες της εφημερίδας βρήκαν χώρο όλα τα κόμματα, οι φορείς, οι συλλογικότητες, οι σύλλογοι, τα σωματεία, αθλητικά και πολιτιστικά, τα συνδικάτα και κυρίως ο πολίτης που αντιμετώπιζε προβλήματα με την όποια εξουσία και την όποια διοίκηση βρήκε αποκούμπι. Η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της, το Κέντρο και η Κεντροδεξιά δεν εξέφρασαν ποτέ την προηγούμενη επταετία ούτε ένα παράπονο για αντιδεοντολογική συμπεριφορά από την εφημερίδα ή για μεροληψία στην προβολή των θέσεών τους. Καταφέραμε επίσης να προβάλουμε κάθε αξιόλογη συλλογική ή ατομική προσπάθεια του ανθρώπινου δυναμικού του τόπου μας, καθώς και συμπατριωτών μας που μεγαλουργούν στα πέρατα της οικουμένης, αποτελώντας τους καλύτερους πρεσβευτές της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Αυστηροί καθημερινοί κριτές μας οι αναγνώστες.Τελικά ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ πιστεύω ότι είναι μια προοδευτική εφημερίδα όχι με την έννοια του κληρονομικού δικαιώματος ή της κομματικής τοποθέτησης, αλλά εξαιτίας του τρόπου της αντιμετώπισης των πραγμάτων της εποχής μας. Άλλωστε οι βαριές αυτές έννοιες δεν είναι ετικέτες και ως εκ τούτου ούτε αγοράζονται ούτε κληρονομούνται. Επιβεβαιώνονται και αποδεικνύονται καθημερινά απ’ όλους μας.Έχω εμπιστοσύνη στους «συντρόφους του ταξιδιού». Έχω τη βάσιμη ελπίδα ότι θα συνεχίσουν όπως μέχρι σήμερα και ακόμη καλύτερα. Ίσως στην πορεία του ταξιδιού σύντομα ή μετά από πολύ καιρό ξανανταμώσουμε.
Υ.Γ. Θεώρησα αυτονόητο ότι θα αποχωρήσω από τη διεύθυνση της εφημερίδας από τη στιγμή που διεκδικώ μια θέση στο πολιτικό σκηνικό. Κανένας νόμος δεν το επιβάλλει. Υπηρετώντας αποκλειστικά το προσωπικό μου σύστημα αξιών δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να επωφελούμαι από τη θέση του διευθυντή της εφημερίδας την ώρα που αποφάσισα να πολιτευτώ, έστω και διεκδικώντας μια θέση στο ψηφοδέλτιο κόμματος. Το ίδιο άλλωστε έπραξα και στον τηλεοπτικό σταθμό TRT, στον οποίο παρουσίαζα το κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Όσο για τους φίλους που είχαν την ευκαιρία να με ρωτήσουν «γιατί τώρα που η αξιοπιστία της πολιτικής βρίσκεται στο ναδίρ;» η απάντηση είναι μία και απόλυτη: «Γιατί τώρα ο τόπος μας, η Μαγνησία, και η πατρίδα μας χρειάζονται ανθρώπους αποφασισμένους και έτοιμους να παλέψουν. Ανθρώπους νέους σε ηλικία και σε ιδέες. Έτσι αισθάνομαι».Τέλος, για τη διάρκεια αυτού του διαλείμματος αυτοί που θα αποφασίσουν είναι οι πολίτες, την κρίση των οποίων εμπιστεύομαι απολύτως.
Ταχυδρόμος, Πανθεσσαλική Εφημερίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου