Χοντρά ψέματα, βαρβάτα, απροκάλυπτα, βλακώδη, μασκαρεμένα σαν αλήθειες σε οίκο ανοχής.
Δεν βλέπαμε; Δεν ξέραμε; Δεν υποψιαστήκαμε την ποικιλοτρόπως επαναλαμβανόμενη επωδό στο πασίγνωστο γαλλικό τραγουδάκι «Tout va tres bien Madame la Marquise»;Δεν το πιστεύω.
Δεν ήξερες, δεν ρώταγες, λέει θυμόσοφα ο λαός.
Εσύ και εγώ δηλαδή. Εσύ και εγώ, που όταν τα ψέματα τελείωσαν, κοιταχθήκαμε επίμονα, αμήχανα, μην πιστεύοντας στα μάτια μας.
Με «μάτια ορθάνοιχτα κλειστά» η ελληνική εκδοχή της αυτοτύφλωσης και ένα ερώτημα να τριβελίζει τα μυαλά μας. Μα είναι δυνατόν;
Αίφνης το...
συναίσθημα οργής που πλημμύρισε το θυμικό, προσέφερε μία υποψία βλέμματος στην πολύχρονη απληστία μας.
Στις καινούργιες συγκυρίες αδυνατώ να εστιάσω. Το βλέμμα δεν μας βοηθά.
Η «Περί τυφλότητας» πραγματεία του Ζ. Σαραμάγκου δεν βοηθά επίσης.
Προτιμάμε αυτό που ξέρουμε. Αυτό που βλέπαμε, αυτό που ακούγαμε για χρόνια.
Προτιμάμε ένα καλοφορεμένο ψέμα, από μία κακοφορμισμένη αλήθεια. Μία οφθαλμαπάτη, που προτείνει άφθονο νερό στην έρημο, παρά τη ξεραΐλα της πραγματικότητας.
Πιαστήκαμε κορόιδα; Εκεί που νομίζαμε πως την είχαμε βολέψει;
Για αυτό θυμώνουμε, αγανακτούμε, εξοργιζόμαστε, μουντζώνουμε. Τα μούτρα μας κυρίως, ενώ οι καθρέφτες μας βγάζουν τη γλώσσα, απορώντας που ξαφνικά βρήκαμε το φως μας.
Ε...ναι, άσχημο συναίσθημα να βρούμε έξαφνα το φως μας. Με τον ήλιο να μας στραβώνει αλύπητα.
«Πείτε την αλήθεια στο λαό», ακούς να σου λένε και τρελαίνεσαι.
Μα πού τέλος πάντων βρίσκεται αυτή η γαμημένη αλήθεια; Στα ψέματα που επιμελώς καταπίναμε;
Αν πάλι μπείτε μπροστάρηδες και φωνάξετε έγκαιρα «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός» κανείς δεν θα σας δει με καλό μάτι. Οι άλλοι δεν περιμένουν την αλήθεια.
Στην απελπισία της καθημερινής επιβίωσης, τα καταπραϋντικά ψευτοέμπλαστρα, ανακούφιζαν περιστασιακά τον πανικό μας.
Για χρόνια εξαργύρωναν τη σιωπή μας. Πανάκριβα.
Εμείς πληρώναμε το λογαριασμό. Πάντα.
Οι άλλοι κρατούσαν τα ρέστα. Πάντα.
Ταπί και ψύχραιμοι λοιπόν;
Σε συναισθηματικό παροξυσμό, η ψυχραιμία εύκολα ξεχνιέται. Σε τι να μας χρησιμεύσει άλλωστε; Ο παροξυσμός ωστόσο, δεν απαλύνει τα συναισθήματα. Τα διαστρεβλώνει. Εν βρασμώ ψυχής, κανείς δεν συναλλάσσεται πλέον. Κανείς δεν συμπεριφέρεται με την παραδοσιακή ανεκτικότητα του μαλάκα. Κανείς δεν ανέχεται τη κοροϊδία της ανευθυνοϋπεύθυνης λαμογιάς.
Τέρμα τα ψέματα. Τώρα που τελειώνουν τα παλιά ψέματα, ολοκαίνουργια μας περιμένουν στη γωνία.
«Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο», θα μου πείτε. Σύμφωνοι.
Μα λησμονήσαμε πως η ανθρώπινη όραση είναι περιορισμένη, ελλιπής, η ακοή προβληματική, η επιθυμία επιβίωσης ενστικτώδης, η αλήθεια απρόσιτη, το ψέμα πολυμήχανο, ο φόβος παντοδύναμος, η αγανάκτηση φευγαλέα, η οργή ανήμπορη.
Οι αλλοιώσεις της κοινωνικής συνείδησης, προέρχονται από συναισθηματικές ασυνέπειες. Οι συναισθηματικές προσποιήσεις δεν εκλογικεύονται.
Όσο πιο πολύ «χαμογελάς» στον προϊστάμενο, ενώ θέλεις να τον «ξεσκίσεις», τόσο περισσότερο αυτοπαγιδεύεσαι.
Το χαμόγελο του μίσους δεν παγιδεύει τους άλλους. Εμάς κατατροπώνει. Ένας λαβύρινθος, από όπου δεν ξεφεύγουμε εύκολα. Υπεκφυγές μιας αναπόφευκτης υποταγής.
Η συναισθηματική τρομοκρατία χτυπά καίρια. Εκφοβίζει καθημερινά, δεν αφήνει κανενός την ψυχή να ανασάνει.
Οι πολλαπλές περικοπές μισθών και συντάξεων, τα απανωτά χαράτσια, οι μαζικές απολύσεις, η ανεργία, ανακατεύουν το φόβο με τον τρόμο, την κοροϊδία με την οργή, την οργή με το μίσος. Η οργή δεν απαλύνει.
Χωρίς ανάσα, από την απελπισία στην απόγνωση, ο δρόμος είναι αδιέξοδος. Μέσα στο συναισθηματικό ορυμαγδό, ακόμα και ο φίλος θεωρείται εχθρός.
Σε ποιους άραγε να εξομολογηθούμε τους φόβους μας; Πώς να ανταλλάξουμε τα τραύματά μας;
Οι περισσότεροι, παρόμοια με μας, τι νομίζετε πως εισέπραξαν; Τραύματα, πληγές, σιωπές και προδοσίες.
Αντικρίζοντας ό,τι δεν βλέπαμε πριν (εννοώ για χρόνια) καθαρά, τίποτα πια δεν μας αρέσει.
Πώς να αντέξουμε τη σαφήνεια των χρωμάτων, την ασάφεια των καταστάσεων, την αδυναμία ανατροπών με τη καθαρότητα, γενικώς;
Βέβαια, το πέρασμα από το «φλου αρτιστίκ», στην πνιγηρότητα των ληγμένων χημικών, των καπνογόνων και των φωτοβολίδων κρότου- λάμψης, ανατρέπει τη συναισθηματική μας αφασία, προσφέροντας στο ολοκαύτωμα της αγωνίας μας, μία αμυδρή πιθανότητα υπέρβασης.
Ανίσχυρες ανταλλαγές στο συναισθηματικό ενεχυροδανειστήριο.
Με ένα κέρδος. Τα συναισθήματα δεν είναι λόγια.
Όταν πονάς , ξέρεις τι νοιώθεις.
Άμα αγαπάς, ξέρεις τι νοιώθεις.
Όταν γελάς, ξέρεις τι νοιώθεις.
Μονάχα όταν φοβάσαι μπερδεύεσαι.
Ας μάθουμε, από το φόβο, από το γέλιο, από τη καθαρότητα της ψυχής και επιτέλους ας μάθουμε, ποτέ μα ποτέ, να μην κλείνουμε τα μάτια.....
http://itsaousa.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου