Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΔΕΝ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ
Το καθοριστικό για το μετεκλογικό
πολιτικό σκηνικό, δεν είναι αν θα δρομολογηθεί και με ποιο τρόπο, η
πολυσυζητημένη «συνεργασία» των αριστερών πολιτικών δυνάμεων, και το πόσο
αποτελεσματικά θα λειτουργήσει στην πράξη αυτό το εγχείρημα.
του Κ.. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αυτό που έχει σημασία, είναι σημαντικές πλευρές της Αριστερής πολιτικής
πρότασης (ή και η ίδια η πρόταση στο σύνολό της), να
...αποκτήσει δυναμική κυρίαρχης κατεύθυνσης στην πολιτική, και όχι να
συνεχίσει να εξαντλείται σε αντιπολιτευτικό λόγο απέναντι σε πολιτικές με
πρωταγωνιστές τους πολιτικούς και κοινωνικούς της αντιπάλους.
Είναι εύκολο να δρομολογηθεί και κυρίως να ευοδωθεί
μια τέτοια επιδίωξη???
Σαφέστατα και όχι. Είναι
όμως ένα πεδίο πρωταγωνιστικής πολιτικής δράσης μέσα στο οποίο - και μέσω του οποίου - θα
απομυθοποιηθούν συγκεκριμένες πολιτικές παράμετροι. Έτσι…
1. Σε συνθήκες πρωτοφανούς εξαθλίωσης για την Ελληνική κοινωνία, θα δοθεί για πρώτη φορά η
δυνατότητα δρομολόγησης πολιτικών με κοινωνικά τροποποιημένο τον κυρίαρχο
προσανατολισμό τους.
Οποιαδήποτε δύναμη τολμήσει να αρνηθεί την ιδιότητα του αποκλειστικά κυρίαρχου σ αυτό το
πρωτογενές χαρακτηριστικό (δηλαδή τη δρομολόγηση πολιτικών με καταλυτικά κυρίαρχη αναφορά στα φτωχά λαϊκά στρώματα), θα έχει αποκαλύψει την υποκρισία της και τον
ψευδεπίγραφο πολιτικό της λόγο και ρόλο...
2. Κατά τη διαδικασία της επεξεργασίας και της
δρομολόγησης αυτών των
πολιτικών, η ίδια η κοινωνία, οι εργαζόμενοι και τα εξαθλιωμένα στρώματα του
λαού μας (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δεν έχουν αποδεχτεί πλήρως και
επαρκώς τη λογική του «όλα ή τίποτε»), θα καλούνται μέσα από το κίνημά τους να
ενεργοποιηθούν, να προασπίσουν την εφαρμογή αυτών των πολιτικών, να τις
ταυτοποιούν συνειδητά με το μέλλον τους και την προοπτική τους, να καθίστανται
πρωταγωνιστές στην υπεράσπιση και την εγγυημένη εφαρμογή τους.
Αυτό το
οργανωμένο κίνημα, δε θα αποτελεί τον κομπάρσο σε ένα γιαλατζή πολιτικό
σκηνικό, αλλά τον πρωταγωνιστή, τον καταλύτη, και τη μαχητική εμπροσθοφυλακή
στο έργο αυτής της πολιτικής πλειοψηφίας.
Ποια συνεπής δύναμη θα τολμούσε αυτό το ρόλο να του τον αρνηθεί???
3. Κατά τη διαδικασία επίσης ανάδειξης και εφαρμογής αυτών των πολιτικών, θα καταδεικνύεται στην πράξη
τόσο το μέγεθος όσο και η έκταση των θεσμικών, συστημικών και λοιπών εμποδίων
που θα λειτουργούν απαγορευτικά για την αποτελεσματική προώθησή τους στην
πράξη. Έτσι…
- Και η ανάγκη συνολικότερων συγκρούσεων και
ανατροπών θα καταδεικνύεται…
- Και οι αυταπάτες για τη δυνατότητα ύπαρξης
φιλολαϊκών «νησίδων» πολιτικής
στα πλαίσια εντός συνολικά αντιλαϊκού συστήματος θα καταρρίπτονται…
- Και οι πολιτικά ανεπαρκείς συνιστώσες με τις
ερμαφρόδιτες πολιτικές τους
προσεγγίσεις θα αποκαλύπτονται…
- Και η κοινωνία από την ίδια της την εμπειρία θα
συνειδητοποιεί πως αν θέλει
πραγματικά να αποτινάξει τα δεσμά της, δε θα το κάνει αρκούμενη σε ημίμετρα
απατηλού εξωραϊσμού, αλλά δρομολογώντας την καθολική ανατροπή του καθεστώτος
που την αλυσοδένει.
Ποια συνεπής μαχητική Αριστερή δύναμη έχει λόγο να
φοβάται και να μην αποτολμά μια τέτοια πολιτική οριοθέτηση για τις εξελίξεις
στον τόπο???
Κατά τη γνώμη του γράφοντος, η μοναδικές δυνάμεις από εκείνες που αυτοπροσδιορίζονται
στον Αριστερό και προοδευτικό χώρο που έχουν λόγο να διστάζουν απέναντι σ αυτή
την πολιτική προσέγγιση, είναι μονάχα
εκείνες που η αυτογνωσία τους, τους επιτρέπει να ξέρουν πως την επόμενη
κιόλας στιγμή θα αποδειχτούν ασυνεπείς,
αφερέγγυες και αναντίστοιχες με τα πολιτικά λεγόμενά τους.
Και επειδή είναι καλό να λέμε τα πράγματα με το
ονοματεπώνυμό τους, οφείλουμε σε
σχέση με αυτή την προσέγγιση να γίνουμε αναπόφευκτα σαφείς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτοπροσδιορίζεται στο χώρο της Αριστεράς, αλλά οφείλουμε να μην ξεχνούμε
ούτε την ολέθρια πολιτική στάση του κατά τη ψήφιση της συμφωνίας του Μάαστριχτ,
ούτε φυσικά και τον τρόπο με τον οποίο ακόμη και σήμερα ερωτοτροπεί με την
αυταπάτη του ευρωζωνικού ρεκτιφιέ και των «νησίδων αριστερού παράδεισου» στην
κόλαση της αδίστακτης ευρωσυμμορίας.
Στο βαθμό που αυτή του η αυταπάτη, διατηρείται ως πολιτικό προαπαιτούμενο, επί της
ουσίας και παρά τις διακηρύξεις του, είναι η δύναμη εκείνη η οποία χρεώνεται
κατ αποκλειστικότητα το ναυάγιο μιας εν δυνάμει εφικτής γενικευμένης Αριστερής
πρωτοβουλίας, και αυτή την αλήθεια το ΚΚΕ την αντιλαμβάνεται πλήρως.
«Αντιμνημονιακή» πολιτική που δε θα αντιλαμβάνεται πως το μνημόνιο είναι σύμπτωμα… είναι επιμέρους
κομμάτι μιας πολιτικής που έχει συγκεκριμένη ταυτότητα, και πως δεν αντιπαλεύεται αν δε συγκρουστείς
μετωπικά και ασυμβίβαστα με την ουσία αυτής της πολιτικής, τότε αυτή η
πολιτική δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μια επικίνδυνη και καιροσκοπική
πολιτική εξαπάτηση.
Ο καθένας βεβαίως έχει το δικαίωμα ακόμη και στην
πολιτική αυταπάτη. αν όμως την
αναγορεύει αυθαίρετα σε πολιτικό προαπαιτούμενο, τότε παύει να είναι αυταπάτη. Αναβαθμίζεται σε συνειδητή πολιτική επιλογή,
και αναγορεύει το φορέα της σε μπουρλοτιέρη της ίδιας του της επικοινωνιακής
πρότασης.
Το ΚΚΕ από την άλλη, προσεγγίζει με το δικό του τρόπο τα ζητήματα της
πολιτικής διεξόδου και τα συνδυάζει απόλυτα με το φορέα της εξουσίας που θα
κληθεί να δρομολογήσει κορυφαίες πολιτικές αλλαγές.
Στην ουσία δεν έχει άδικο, γιατί αντιλαμβάνεται – και σωστά – πως η
«δημοκρατία» στη ζούγκλα της γεωπολιτικής και οικονομικής διαπλοκής των
ισχυρών, σταματά εκεί που τολμά να αμφισβητήσει τις κυρίαρχες επιλογές τους και
το δικαίωμά τους στην ασυδοσία.
Για τους εργαζόμενους και τις κοινωνίες, η δημοκρατία αποτελεί όπλο για τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων
τους, ενώ για την ασυδοσία των ισχυρών συνιστά απλώς μια ψευδεπίγραφη αυταπάτη,
που μετατρέπει τους εργαζόμενους και τις κοινωνίες σε αφελείς συνδιοργανωτές
στο πάρτι των αφεντάδων τους.
Μόνο που αυτό το δίκιο, δεν αρκεί να το απονέμει το ίδιο στον εαυτό του,
διατηρώντας το διττό ρόλο του κριτή και του κρινόμενου. Αυτό που χρειάζεται
είναι να του το αναγνωρίσει η ίδια η κοινωνία. Και η κοινωνία δε θα το
αναγνωρίσει στην ομορφάδα των αγορητών, αλλά στον τρόπο με τον οποίο θα
αντιλαμβάνεται τα εμπόδια που θα συναντά στο δρόμο της, επιχειρώντας να
χειραφετήσει τη ζωή της.
Έχει λοιπόν λόγο το ΚΚΕ να αντιμετωπίζει φοβικά και
άτολμα μια πιο θαρρετή στάση
απέναντι στην κοινωνία και τον ίδιο του τον εαυτό???
Κατά τη γνώμη του γράφοντα
δεν έχει απολύτως κανέναν λόγο, αρκεί να απεμπολήσει ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ του, αλλά τα ιδεολογήματα και τις εμμονές
τακτικισμού που κατοικοεδρεύουν στα μυαλά της ηγετικής του ομάδας. Τι σημαίνει
αυτό πρακτικά???
1. Να σταματήσει την επιχείρηση «νουθεσίας» της
κοινωνίας καλώντας την γενικά κι
αόριστα να βγάλει «πολιτικά συμπεράσματα» με συμβουλές, και αν την «σπρώξει»
στο μέτρο των δικών του δυνάμεων να βγάλει αυτά τα συμπεράσματα «κολυμπώντας»
στο γήπεδο της χειραφέτησής της, διαπιστώνοντας η ίδια – από την εμπειρία της και
όχι καθ υπόδειξη – τα ανυπέρβλητα εμπόδια που θα πρέπει να ανατραπούν.
2. Να σταματήσει να δηλώνει (χωρίς κανείς να της το
ζητά) ότι «δεν δέχεται εντολές
και δεν υποκύπτει σε εντολές». Είναι φρονιμότερο αντί να απολογείται και να
απαντά σε ανύπαρκτα ερωτήματα, να οριοθετήσει τη πολιτική διαδρομή που κατά τη
γνώμη της θα πρέπει να «περπατήσει» μια πολιτική συνεργασία, και να προκαλέσει
τους υπόλοιπους να την αρνηθούν ή να την αμφισβητήσουν. Έτσι θα αποκαλύπτεται ποιος είναι εκείνος που επιζητεί την πολιτική
συνεργασία ως όχημα πολιτικών
συγκρούσεων χωρίς συμβιβασμό, και ποιος την επικαλείται απλώς ως επικοινωνιακό πυροτέχνημα.
3. Δεν ανακάλυψε κανείς την Αμερική αν ισχυρίζεται
πως πίσω από την εναλλασσόμενη πολιτική εξουσία των ΠΑΣΟΚ – ΝΔ κρύβεται η πραγματική εξουσία συγκεκριμένων ταξικών
συμφερόντων. Όμως στο διαχειριστικό της επίπεδο, δεν είναι οι Βαρδινογιάννηδες
εκείνοι που νομοθετούν αλλά τα πολιτικά τους φερέφωνα. Και αν το ΚΚΕ έχει την
ωριμότητα να αντιλαμβάνεται αυτή την αλήθεια, την ίδια ωριμότητα δε διαθέτουν
οι διαχρονικοί κοψοχέρηδες που βολοδέρνουν αναζητώντας το Μεσσία στη
δικομματική εναλλαγή. Για να το συνειδητοποιήσουν θα πρέπει…
- Να δουν πως μια διαφορετική πολιτική εξουσία δε θα
μπορεί να προωθήσει φιλολαϊκές
και ριζοσπαστικές πολιτικές, αν δεν έρθει σε σύγκρουση αποφασιστική με την
κοινωνική εξουσία των ισχυρών. Και…
- Να νιώσουν πως σ αυτό τον ασυμβίβαστο αγώνα,
υπάρχει επιτέλους μια πολιτική εξουσία που δεν επιχειρεί να τους χαλιναγωγήσει, αλλά τους καλεί να αποτελέσουν τον πολιορκητικό κριό σ αυτή την
ασυμβίβαστη σύγκρουση.
4. Δεν έχει καμία υποχρέωση το ΚΚΕ να παραιτηθεί ούτε από τη δράση του στους μαζικούς – λαϊκούς
αγώνες, ούτε από την πολιτική του στόχευση για πραγματική λαϊκή εξουσία.
5. Οι λαθεμένες διαχειριστικές αντιλήψεις για την
πολιτική, δεν έχουν τη δύναμη να καθηλώσουν και να ενσωματώσουν το λαό στη λογική τους, αν συνυπάρχει μια δύναμη που με τη
στάση της, με το ρόλο της και με τη συμμετοχή της, θα φροντίζει να καταδεικνύει
καθημερινά πως χωρίς την αποφασιστική σύγκρουση δεν πρόκειται να υπάρξει
λύτρωση για την κοινωνία.
6. Ο λαός δε θα αγωνίζεται εναντίον μιας κυβέρνησης
στην οποία θα συμμετέχει το ΚΚΕ,
γιατί αυτή η κυβέρνηση θα χρησιμοποιεί το λαό ως πολιορκητικό κριό στην
αντιπαράθεσή της με κείνα που θα τον καλεί να ανατρέψει. Θα φροντίζει γι αυτό
το ΚΚΕ με τη συμμετοχή του.
7. Όχι δεν έχει κανένα λόγο το ΚΚΕ να συμφωνήσει τη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση που
θα αναγορεύσει σε κυρίαρχο στην πολιτική της την καλλιέργεια αυταπατών στο λαό.
Έχει όμως κάθε λόγο, αντί να την αρνείται επικοινωνιακά, να αντεπιτεθεί
προσδιορίζοντας με σαφήνεια τη δική του μίνιμουμ
πολιτική ατζέντα για το έργο της.
Να μην είναι αυτός που
αρνείται την κοινή πολιτική δράση, αλλά να είναι ο φορέας που θα πει «…Με
αυτό το περιεχόμενο στόχων και στη βάση αυτών των μίνιμουμ δεσμεύσεων, καλώ
όσους πιστούς να προσέλθουν…»
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ:
1. Θα βρει ακροατές και αποδέκτες μια τέτοια πολιτική
διαχείριση??? Αν δε βρει, τότε
οι μάσκες της υποκρισίας θα έχουν πέσει και τα πρόσωπα των υποκριτών θα έχουν αποκαλυφθεί.
2. Αν βρεθούν αποδέκτες, ποιος προδιαγράφει ότι τα
πολιτικά συμφωνηθέντα θα τηρηθούν??? Κανείς… Αλλά οι κιοτήδες της παρέας, θα είναι πλέον αδύνατο να κρύψουν
τα ένοχα πρόσωπά τους από τη μαχόμενη κοινωνία.
3. Θα ζημιώσει το ΚΚΕ από τη συμμετοχή του σε μια
τέτοια κοινή πολιτική δράση???
Όχι αν δεν παραιτηθεί από τον αυτοτελή πολιτικό ρόλο του. Όπως δε ζημιώνει και
από τη συμμετοχή του σε οποιοδήποτε συνδικάτο γιατί ακριβώς αναπτύσσει την
αυτοτελή πολιτική δράση του.
4. Υπάρχει κίνδυνος να εγκλωβίσει με τη συμμετοχή του
το λαό σε επικίνδυνες και αδιέξοδες αυταπάτες??? Όχι όσο θα καταδεικνύει την πολιτική θέση του και θα
αποκαλύπτει τους επικίνδυνους συμβιβασμούς. Και με τη διατήρηση του αναφαίρετου
δικαιώματός του να αποχωρήσει στην περίπτωση υπαναχώρησης των συμφωνηθέντων, το
μετατρέπει με τον κατάλληλο χειρισμό σε εργαλείο αφύπνισης του κινήματος και
όχι σε μοχλό ανεπίτρεπτης χαλιναγώγησής του.
Κάτι τέτοιο (ο κίνδυνος εγκλωβισμού δηλαδή)
θα μπορούσε να συμβεί, αν οι συνθήκες ήταν ώριμες για κοινωνική
επανάσταση, και το ΚΚΕ ερωτοτροπούσε με διαχειριστικές λαθροχειρίες.
Υπάρχουν αυτή τη στιγμή συνθήκες ώριμες για την κοινωνική εξέγερση???
Αν ναι... Τότε κακώς δεν ξεκίνησε ήδη.
Αν όχι... Τότε καλό είναι να δουν όλοι την αλήθεια κατάματα.
5. Κι αφού η κοινή πολιτική δράση νομοτελειακά θα
προσκρούσει στα ανυπέρβλητα συστημικά εμπόδια, τότε τι νόημα έχει μια τέτοια
συμμετοχή??? Έχει νόημα κι αυτό
για τους εξής συγκεκριμένους λόγους:
- Θα καταδείξει έμπρακτα πως τα ημίμετρα δε συνιστούν
λύση και ότι η σύγκρουση είναι
εκ των πραγμάτων αναπόφευκτη. Και θα το καταδείξει σε μια κοινωνία που λόγω των
εξελίξεων, θα είναι πρακτικά πιο έτοιμη να το διακρίνει και να το αποδεχτεί.
- Θα αποκαλύψει την πολιτική ανεπάρκεια και την
υποκρισία όλων εκείνων που θα τα
παρατήσουν στη μέση της διαδρομής, καταδεικνύοντας το υποκριτικό των
ψευδεπίγραφων διακηρύξεών τους.
- Θα συμβάλει στη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών που μέσα από την ίδια τους την εμπειρία θα
αντιλαμβάνονται τα πεπερασμένα όρια της διαχειριστικής αυταπάτης.
- Θα εξασφαλίσει σαφέστατα σημαντικές βελτιωτικές
παρεμβάσεις στη λαϊκή
καθημερινότητα, στη ζωή, στο εισόδημα και στον κοινωνικό προστατευτισμό, και
αυτό η κοινωνία μας το έχει αδιαμφισβήτητη ανάγκη.
- Θα ανακόψει τους επικίνδυνους πολιτικούς
σχεδιασμούς και θα ακυρώσει το
ύπουλο σχέδιο σε βάρος του τόπου και του λαού μας που χρησιμοποιήθηκε ως
πειραματόζωο στα ανίερα σχέδια των ισχυρών, και θα εμπνεύσει ντόμινο αλλαγών σε
ολόκληρη της Ευρώπη.
- Θα συνδυάζεται με στοχευμένη πολιτική δράση που και την κοινωνία θα «εκπαιδεύει» εξεγερσιακά και
τον πολιτικό στόχο της εξέγερσής της με σαφήνεια θα καταδεικνύει.
6. Τι συμπεράσματα έχει να αναδείξει η πολιτική
ιστορία??? Η απάντηση είναι
σαφής. Τα πολιτικά συμπεράσματα – αυτά ή εκείνα – δεν καθόρισαν μονάχα και
αυτοτελώς οι επιλογές, αλλά στην έκβαση του όποιου αποτελέσματος συνέβαλαν καθοριστικά όχι μονάχα εκείνα που
έγιναν, αλλά και εκείνα που δεν έγιναν, και βεβαίως τη σφραγίδα της την
έβαζε πάντα και το ειδικό βάρος της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής.
Αντί λοιπόν να φωτοτυπεί κανείς καταστάσεις για να τις κουνάει σαν σκιάχτρο μπροστά στη μούρη
του, καλό είναι να επιχειρήσει να δει τι έκανε αλλά και τι δεν έκανε,
προκειμένου η έκβαση αυτή τη φορά να είναι διαφορετική.
Παράδειγμα: Το άλμα επί κοντώ τριακόσια χρόνια τούρκικα γίνεται με τον ίδιο τρόπο.
Η διαφορά του επιτυχημένου από το αποτυχημένο άλμα, μπορεί να βρίσκεται στο
βηματισμό, στον τρόπο που κρατά κανείς το κοντάρι, ή στη δυναμική με την οποία
ατενίζει τον πήχη ο αθλητής.
Ας το σκεφτούν αυτό καλύτερα
όσοι βιαστούν να καταδικάσουν το άλμα.
Γίνεται πάντα με στόχο την επιτυχία. Ούτε η αστοχία
συνιστά κανόνα… Ούτε η μάχη για τον αθλητή δίνεται στα αποδυτήρια.
Στην πολιτική η διαφορετική προσέγγιση δοκιμάστηκε.
Οι κατακτήσεις γύρισαν εξήντα χρόνια πίσω.
Η ιστορία έκανε τη φάρσα της… Ας μη μετατραπεί η
πρόκλησή της σε τραγωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου