«Ξέρουμε τι δεν θέλουμε, αλλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε» !!

«Δεν θέλουμε» ΟΚΑΝΑ στη γειτονιά μας, «δεν θέλουμε» ΧΥΤΑ στο δήμο μας, «δεν θέλουμε» να πληρώνουμε διόδια, «δεν θέλουμε» έλεγχο των εισοδημάτων μας. Τι θέλουμε;

Είχαμε γράψει πριν  από καιρό ένα σημείωμα με τον τίτλο «Ξέρουμε τι δεν θέλουμε, αλλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε». 
Και το νόημα ήταν, ότι ξέρουμε πως δεν θέλουμε το Μνημόνιο, αλλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε στη θέση του, υπό την έννοια ότι δεν έχει προταθεί κάποια συγκεκριμένη πρόταση να το αντικαταστήσει. Η μόνη ...
πλήρης πρόταση που υπάρχει, είναι αυτή του ΚΚΕ, αλλά λίγοι είναι οι Έλληνες που θαυμάζουν το καθεστώς της Β. Κορέας ή της Κούβας.

Έτσι, είμαστε όλοι αρνητές μιας κατάστασης που μαθηματικά μας οδηγεί σε φτώχεια για πολλά ακόμη χρόνια, ενώ δεν ήμαστε βέβαιοι ούτε ποιο θα είναι το μέλλον μας. Ταυτόχρονα, μας οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από εξωθεσμικά κέντρα της αλλοδαπής, ώστε δεν θα ήταν ακατανόητο αν μιλούσαμε για απώλεια εθνικής κυριαρχίας, με την κυριολεκτική έννοια του όρου.

Αυτό δεν το θέλουμε, και καλά κάνουμε. Και θέλουμε να απαλλαχτούμε. Μόνο που δεν πειθόμαστε από τις εξαγγελίες των αρχηγών των κομμάτων και των επιτελών τους, διαπιστώνοντας ότι ούτε αυτοί ξέρουν. Και όσοι τυχόν ξέρουν, είναι βέβαιο πως έχουν δεμένα τα χέρια από τις υπογραφείσες συμφωνίες, τις οποίες δεν μπορούν να ανατρέψουν με τα συνήθη μέσα του διεθνούς δικαίου.

Θα έλεγε κάποιος, ότι το φαινόμενο της άρνησης μιας κατάστασης, χωρίς συγκεκριμένη αξιόπιστη πρόταση, οφείλεται στις πρωτόγνωρες συνθήκες τις οποίες βιώνουμε. Φοβούμαι όμως, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το σύνθημα «δεν θέλουμε» έχει θεσμοθετηθεί πλέον και μέχρι σήμερα φέρνει ευνοϊκά αποτελέσματα σε όσους το προβάλλουν.

«Δεν θέλουμε» ΟΚΑΝΑ στη γειτονιά μας. Πράγματι, ο τρόπος που ιδρύθηκαν οι ΟΚΑΝΑ (Οργανισμοί Κατά των ΝΑρκωτικών) ήταν πρόχειρος, χωρίς να μελετηθούν όλες οι παράμετροι των επιπτώσεων στον περιβάλλοντα οικιστικό χώρο. «Δεν θέλουμε» ΧΥΤΑ στο δήμο μας. Είναι προφανές, ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στις μελέτες των κρατικών υπαλλήλων, όσες διαβεβαιώσεις και αν γίνουν.

«Δεν θέλουμε» οίκους ανοχής στη γειτονιά μας. Φυσικά, οι εικόνες στα μάτια ιδίως των μικρών παιδιών δεν μπορούν να θεωρηθούν διαπαιδαγωγικές. Ιδιαίτερα μάλιστα, κατά τη στιγμή που οι επαγγελματίες του κλάδου δεν δείχνουν την απαιτούμενη επιμέλεια ώστε να μη προκαλούν.

«Δεν θέλουμε» να γίνει η επένδυση στην περιοχή μας, με επιχείρημα κατά κανόνα ότι αλλοιώνει το περιβάλλον. «Δεν θέλουμε» να πληρώνουμε διόδια ή εισιτήριο στα αστικά επειδή είναι ακριβά, «δεν θέλουμε» Κέντρα Παραμονής Λαθρομεταναστών, αλλά «δεν θέλουμε» και έλεγχο των εισοδημάτων μας, ούτε της νομιμότητας λειτουργίας της επιχείρησής μας, ούτε να μας απαγορεύεται να παρκάρουμε όπου μας αρέσει…

Γενικά, δεν θέλουμε κανένα περιορισμό που να βλάπτει το άτομό μας ή την ολιγομελή ομάδα στην οποία ανήκουμε, ανεξάρτητα αν το προτεινόμενο μέτρο θα ωφελήσει το σύνολο.

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, το όφελος το επιβαλλόμενων νόμων αν δεν είναι συνολικό, τουλάχιστον προσβλέπει στην υπηρέτηση του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού πολιτών σε σχέση με αυτούς που πλήττονται. Πώς αλλιώς μπορεί να γίνει;

Αλλιώς θα ήταν τα πράγματα, αν μαζί με το «δεν θέλουμε» καταθέταμε και θετική πρόταση αντιμετώπισης μιας κατάστασης. Η άρνηση πληρωμής διοδίων για λίγους μήνες επιβάρυνε τον κρατικό προϋπολογισμό με 17 εκατ. ευρώ, που σημαίνει ότι πλήρωσαν και Έλληνες που δεν χρησιμοποιούσαν διόδια. Επιβαρύνεται επίσης ο κρατικός προϋπολογισμός και με τις απώλειες στα αστικά μέσα μεταφοράς, λόγω των συμβάσεων που συνήψαν με το κράτος να αναλαμβάνει τις ζημιές.

Για όλα τα παραπάνω «δεν θέλουμε», υπάρχουν οι βελτιωτικές προτάσεις ή και αυτές της καθ’ ολοκλήρου ανατροπής με αντικατάστασή τους. Ποιες είναι αυτές όμως, δεν τις βλέπω. Γι’ αυτό φοβούμαι ότι πίσω από το «δεν θέλουμε» -σε κάποιες περιπτώσεις- τα κίνητρα δεν είναι ανιδιοτελή. Ο δημ. σύμβουλος Θεσσαλονίκης κ. Χρήστος Μάτης, είχε προτείνει στους πολίτες που αντιδρούν σε κατασκευή Σταθμού Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων στην περιοχή τους, μη έχοντες εμπιστοσύνη στις κρατικές μελέτες, να αναθέσουν εκείνοι την κατάρτιση μελέτης σε ιδιώτη, ώστε να διασκεδαστούν οι αμφιβολίες. Δεν έχω πληροφορηθεί τη συνέχεια.

Ίσως πρέπει κάποια στιγμή να μεταφέρω τον κατάλογο, που έχω στο Αρχείο μου, εξωφρενικών αρνήσεων, με αστεία επιχειρήματα. Και επιβάλλεται το κράτος να επαναποκτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και τότε να απαιτήσει την υλοποίηση των αποφάσεών του. Αλλιώς, δεν πρόκειται τίποτε να γίνει σ’ αυτόν τον τόπο, με διάφορα προσχήματα.
 Ο Μακεδών
 .www.voria.g