Η αδιαφορία δεν τιμωρείται…

Γράφει η Μελίνα Καραπαναγιωτίδου για taxalia

Έχω μπροστά μου δύο δημόσια έγγραφα, με αποδέκτες όλα τα Υπουργεία, όλες τις γενικές γραμματείες και όλες τις περιφέρειες της επικράτειας. Το πρώτο με αρ. ΔΟΑ/Φ.01/22/33 στάλθηκε την 23-8-2007 από τον τότε υπουργό Προκόπη Παυλόπουλο και το
δεύτερο την 21-10-2010 με αρ. ΔΙΠΙΔΔ/Α20/800/οι.22370 από τον τότε υφυπουργό Γιώργο Ντόλιο.
 Δύο διαφορετικοί υπουργοί, δύο διαφορετικών κυβερνήσεων απευθύνονται στην δημόσια διοίκηση. Και τί ζητάνε; Κάτι πουθεωρούν αυτονόητο οι πρώτοι… 3000 περαστικοί που θα σταματήσεις στον δρόμο. Να εφαρμόζονται οι δικαστικές αποφάσεις.
 Όπως είναι γνωστό, η Διοίκηση οφείλει να συμμορφώνεται και να εκτελεί τις δικαστικές αποφάσεις, σύμφωνα με τα όσα ορίζει το Σύνταγμα (άρθρο 95,παρ. 5) και ο νόμος. Οι 3000 περαστικοί δεν είναι συνταγματολόγοι, ούτε καν νομομαθείς, όμως είναι σε θέση να καταλάβουν ότι στη δημοκρατία οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να εφαρμόζονται από τις δημόσιες υπηρεσίες.
 Τι συμβαίνει ;
Γιατί οι υπουργοί όλων των κυβερνήσεων στέλνουν εντολές εφαρμογής του αυτονόητου; Γιατί η δημόσια διοίκηση είναι ατίθαση και έχει εντελώς αυτονομηθεί; Γιατί οι υπάλληλοι κάνουν ότι τους καπνίσει, περιφρονώντας τους νόμους, το Σύνταγμα, τους υπουργούς;
 Γιατί πάντα έτσι ήταν.
Οι υπάλληλοι , αν όχι ολοι οι περισσότεροι, αισθάνονται καλά ή εστω άνετα, να μην εφαρμοζονται οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις. Eχει δείξει η πρακτική, χρόνια ολόκληρα, ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε για τέτοιες συμπεριφορές.
 Θεωρούν ότι το να μην κάνουν τίποτα δεν είναι αδίκημα που τιμωρείται.
Νομίζουν ότι άλλο είναι να παραβαίνουν το νόμο και άλλο να μην τον εφαρμόζουν. Στην πρώτη περίπτωση είσαι υπόλογος, ενώ στην δεύτερη το πολύ πολύ να σου καταλογίσουν αδιαφορία. Αλλωστε δεν είναι στην κουλτούρα μας το πνεύμα του άρθρου 14 του ποινικού κώδικα που λέει σαφώς ότι η παράλειψη είναι και λογίζεται ως …πράξη.
 Βέβαια υπάρχει παντα η πιθανότητα να σκέφτονται όπως οι συνάδελφοί τους στην πρώην Σοβιετική Ένωση που έλεγαν: ”αυτοί κάνουν ότι μας πληρώνουν και εμείς κάνουμε ότι δουλεύουμε”. Και για την προσαρμογή στη δική μας περίπτωση, αφού η Βουλή έχει μετατραπεί σε βιομηχανία νόμων ”αυτοί κάνουν νόμους και εμείς κάνουμε ότι τους εφαρμόζουμε”.