Όταν πηγαίναμε μαζί κωλοχανείο .

  Edito - Tsaousa (Έλια Ζερβού)

Η μόνη χώρα της Ευρώπης στην οποία, όταν ένα μηχανάκι σκοτώσει άνθρωπο, οι μισοί θα ρίξουν τις ευθύνες στο νεκρό, είναι η Ελλάδα.

Η μόνη χώρα, που κι αν έχεις γυρίσει όλο τον κόσμο μόνος, ξυπόλητος, με ιστιοπλοϊκό ή ποδήλατο και γλίτωσες λιοντάρια, καρχαρίες και κροκόδειλους, θα σε σκοτώσει όταν θα πας για σοκολάτα στο περίπτερο, είναι η Ελλάδα.
Η μόνη χώρα της Ευρώπης, που αν τυχόν δηλώσεις θλίψη για τον άδικο θάνατο του...
Θόδωρου Αγγελόπουλου, θα έρθουν κάποιοι να σου πουν «μα, δεν σ΄αρέσαν οι ταινίες του!».
Η μόνη χώρα, που συνομιλείς με κάποιον και από ένα σημείο και μετά, δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη, γιατί σε πνίγει ο εμετός σου, που πισωγυρίζεις.
Τι κι αν πριν δέκα χρόνια στη Σουηδία ένας Σουηδός ξεστόμισε ότι είμαστε Άραβες με Ευρωπαϊκά ρούχα και μας υπερασπίστηκα με ό,τι μου ήρθε στο κεφάλι;
Στην πραγματικότητα, ήξερα ότι είμαστε φυλή του Αμαζονίου, με Ευρωπαϊκά ρούχα.
Και τότε, γνώριζα τα μισά από όσα γνωρίζω τώρα.
Ήμουνα πιο μικρή κι αθώα. Τώρα, τα είδα όλα.
Ζω στη χειρότερη χώρα του Δυτικού πολιτισμού.
Κι επειδή είμαι γυναίκα, ζω στη χειρότερη χώρα του Δυτικού πολιτισμού για μια γυναίκα.
Σε μια χώρα, που οι ηλίθιες μανάδες κάνουν τα κορίτσια τους κυράτσες και δουλάρες και πουτάνες των αντρών.
Που οι πατεράδες γαμούν τα κοριτσάκια των φίλων τους, τις γκόμενες ή τις γυναίκες τους.
Μια χώρα, που ακόμα και σήμερα, το 2012, ο καριόλης που σου προσφέρει δουλειά, δεν σου τη δίνει αν δεν κάτσεις να σε γαμήσει. 
Ειδικά, αν πρόκειται για δουλειά που απαιτεί ικανότητες και δυνατό μυαλό.
Μια χώρα, που ο γκόμενος σου, ούτε αίμα δε θα έδινε για σένα.
Κι αν το δώσει, θα το δώσει όσο σε πηδάει. Μετά, ούτε ροχάλα.
Μια χώρα, που οι αυτοενταγμένοι στην κοινότητα της διανόησης, διανοούμενοι, σκίζονται σαν τ΄ άγρια σκυλιά για μια ατάκα μόνο. Ούτε καν ένα βιβλίο.
Κινούμενα καλαπόδια για παπούτσια όλοι τους, που μυρίζουνε μελάνι εκτυπωτή, ουίσκι και τσιγάρο και το μόνο που είναι σε θέση να προσφέρουν στην Ελληνική κοινωνία, είναι το ξεπαρθένιασμα μιας έφηβης ή το ξέσκισμα κάθε ηλίθιας, η οποία τους θαυμάζει.
Σ΄αυτούς, οι ελάχιστες γυναίκες που υπάρχουν, δεν διαφέρουν στο ελάχιστο. Μπορεί να είναι και χειρότερες. Άξιες να σκοτώσουν μέχρι και ηλιαχτίδα, μήπως τις σκιάσει.
Κι όλοι κλέβουν. Κλέβουν ασύστολα. Ιδέες, ατάκες, σκέψεις, οράματα, ό,τι ξεστομίσει κατά λάθος μπροστά τους οποιοσδήποτε αφελής. Ειδικά τώρα που στο διαδίκτυο κινούνται ελεύθερες όλες οι ιδέες, κάνανε καβάντζα για 38 βιβλία και δοκίμια, ο καθένας.
Πνευματικοί ηγέτες σε σώματα με δάχτυλα, σε σώματα με πόδια και κώλους να αφοδεύουν.
Μια χώρα, που όπου και να κοιτάξεις γύρω σου, δεν υπάρχει βλέμμα αγάπης για κανένα.
Μια χώρα έντεκα εκατομμυρίων ξένων.
Μια χώρα όπως το μουνί της Άννας Βίσση. Αίμα, ψέμα, σπέρμα.
Μη μου μιλήσετε για εξαιρέσεις.
Ειδικά αυτοί που τις αναφέρουν, είναι βουτηγμένοι πρώτοι και καλύτεροι στη λάσπη.
Αλλά δεν ξέρω κι αν υπάρχουν εξαιρέσεις.
Η μόνη σίγουρη εξαίρεση σ΄αυτή τη χώρα, είναι η ίδια της η ύπαρξη.