Πέθανε ο Αγγελόπουλος! Ε, και?

Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις στους επώνυμους. Άλλοι  (των MEDIA) το πράττουν.. 
Αν το λέγαν Μανώλη μόνο οι τσιγγάνοι θα τον έκλαιγαν.
Το κείμενο του Δημήτρη Δανίκα για τα «κουσούρια» του Θόδωρου Αγγελόπουλου αποτέλεσε «κόκκινο πανί» για πολλούς ...κουλτουριάρηδες (ειδικά δημοσιογράφους) που ισχυρίζονται ότι όλοι η Ελλάδα θρηνεί για τον "άδικο χαμό"!!! του σκηνοθέτη.Αποψή μας  είναι ότι ένα  σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού, εξαιτίας  (και) των δημοσιοκάφρων αγνοεί  το τι ακριβώς κάνει ένας σκηνοθέτης. Πολλοί ακόμα πιστεύουν ότι είναι αυτός που ασχολείται με τις κουρτίνες της θεατρικής Σκηνής. Δυστυχώς  έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε ως κεντρικό (σπουδαιότερο)  πρόσωπο ενός πνευματικού έργου , αυτόν που φαίνεται μπροστά. Τον ηθοποιό, τον τραγουδιστή, η τον παρουσιαστή των ειδήσεων.

Στο δράμα του τροχαίου, παρ΄ότι όλα δείχνουν ότι ...
ο Θ. Αγγελόπουλος (διασχίζοντας σε λάθος σημείο το οδόστρωμα) ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος για την απώλεια της ζωής του, ο ανώνυμος δικυκλιστής  που κινδύνεψε η ζωή του (μαζί με τον συνοδηγό του),   οδηγήθηκε και απολογήθηκε στον εισαγγελέα, σαν αναλώσιμος. Στην χώρα μας τελικά είναι δεδομένο (για τα ΜΜΕ) ότι ο επώνυμος έχει πάντα δίκιο.
Ο Δημήτρης Δανίκας (στα ΝΕΑ) που τόλμησε να έχει αντίθετη άποψη (κόντρα στο ρεύμα) στη Θεοποίηση του μακαρίτη, κια να την εκφράσει γραπτώς σταυρώθηκε ιντερνετικά
.Και μέχρι οι Αρχές (αν τολμήσουν) να δημοσιοποιήσουν ποιοι πραγματικά είναι υπεύθυνοι για όλες  τις παραμέτρους του συμβάντος (Εργολάβοι,ΕΚΑΒ κ.λ.π.),  κρατάμε μικρό καλάθι με ροδοπέταλα για τον σκηνοθέτη που "έφυγε". Είμαστε σκεπτικοί   για το πόσο( όλη) η Ελλάδα την ώρα που ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά, έχει την πολυτέλεια να θρηνεί και να ξοδεύει από το υστέρημά της , για την Δημοσία δαπάνη μεγαλοπρεπή και πολυέξοδη κηδεία.Θα επανέλθουμε , αλλά προς το παρόν διαβάστε την διαφορετική γνώμη κάποιου που φαίνεται πως γνώριζε καλά τον Αγγελόπουλο:
Δανίκας για Αγγελόπουλο: «Τσιγκούνης, αλαζόνας και με αισθητικές εμμονές» 
Δεν θέλω να υπογράψω αγιογραφία, αλλά όλη την αλήθεια. Όπως την έζησα και την άκουσα από τους συνεργάτες του. Στα γυρίσματα για τον «Μεγαλέξαντρο» πάνω στα βουνά και τα χιόνια το συνεργείο τρέμει από το κρύο και από την πείνα. Η τροφοδοσία της παραγωγής, που την είχε αναλάβει η Φοίβη, μέλλουσα κυρία Αγγελοπούλου, γινόταν με το σταγονόμετρο. Ετσι κάποιοι από το συνεργείο έγραψαν στον τοίχο «Ο Θόδωροςκαι η καταραμένη Φοίβη». Τρία λοιπόν τα κουσούρια του: η παροιμιώδης τσιγκουνιά του.Η αθεράπευτη αλαζονεία του. Πράγμα που τον έκανε να μιλάει σχεδόν περιφρονητικά όχι μόνο για τους Έλληνες συναδέλφους του, αλλά και για αρκετούς μεγάλους. Και το τρίτο η εμμονή του στο ίδιο αισθητικό μοτίβο. Με αποτέλεσμα οι τελευταίες του ταινίες, αποχυμωμένες από ζωντάνια και ουσία, να θυμίζουν, ως σχήμα, την προσωπική του αισθητική. Όμως ουδείς, ακόμα και ένας Τεό, αλάνθαστος!