Τραγικές ιστορίες ανθρώπινης απελπισίας ξεδιπλώνονται κάθε μέρα σε κάθε γωνιά της πόλης
Κάποτε η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη διατυμπάνιζε σ’ όλο τον κόσμο το πόσο περήφανη ήταν που γεννήθηκε Ελληνίδα. Σήμερα, αν ζούσε, δεν ξέρω αν θα ήταν τόσο περήφανη για τα τόσο ένδοξα και ξακουστά της γονίδια. Ίσως κι αυτή, όπως εκατομμύρια άλλοι Έλληνες, να δυσφορούσε με την ...
κατάντια στην οποία έχει περιέλθει η χώρα που τόσο αγάπησε, με την εξαθλίωση που θα καθημερινά αντικρίζουμε σε κάθε γωνιά της πόλης…
Οι Βολιώτες, όπως και οι πολλοί Έλληνες, είναι στα όρια της εξαθλίωσης και οικογενειάρχες και μη ξεπουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν με ιστορίες τραγικές, ιστορίες ανθρώπινης απελπισίας να ξεδιπλώνονται δίπλα μας καθημερινά…
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Αλίκη Φωτιάδου
Πλέον έχουμε ξεπεράσει το στάδιο που μας φαινόταν παράξενο τα ενεχυροδανειστήρια να ξεπετάγονται καθημερινά σαν τα μανιτάρια. Πλέον έχουμε ξεπεράσει ακόμα και το στάδιο που κάποιος έμπαινε μέσα μόνο για να πουλήσει χρυσαφικά και ό,τι άλλο κόσμημα αξίας διέθετε… Η κατάσταση έχει ξεφύγει… και ακόμα και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες μένουν με το στόμα ανοιχτό με τις ιστορίες που καθημερινά βρίσκονται αντιμέτωποι… Μερικές από αυτές τις μοιράστηκαν μαζί μας…
Σε ισόγεια με καλυμμένες τις τζαμαρίες από μεγάλα διαφημιστικά για να διατηρείται η «ανωνυμία» των πελατών ή σε ορόφους - «ψάξαμε να ανοίξουμε σε όροφο γιατί ξέρω ότι ο κόσμος ντρέπεται να τον δουν σε ενεχυροδανειστήριο» θα μας πει ιδιοκτήτης - οι Βολιώτες ψάχνουν εναγωνίως… παράθυρο στο αύριο.
Δόντια με σφραγίσματα για τον λογαριασμό της ΔΕΗ
«Πρέπει να πληρώσω την ΔΕΗ και το μόνο που έχω είναι δύο χρυσά δόντια. Αλλά είναι με σφραγίσματα. Σας παρακαλώ πείτε μου ότι μπορείτε να με βοηθήσετε» ήταν η απελπισμένη προσπάθεια ηλικιωμένου που μας περιγράφει υπάλληλος σε κεντρικό ενεχυροδανειστήριο. «Τον είδα να μπαίνει μέσα στηριζόμενος στο μπαστούνι και σκυμμένος μου ζήτησε να πάρω τα δόντια. Μου είπε ότι αν χρειαστεί θα κάνει ό,τι του ζητήσω, θα πέσει και στα πόδια να με παρακαλέσει αρκεί να του δώσω χρήματα. Μου πιάστηκε η καρδιά να βλέπω έναν άνθρωπο στη δύση της ζωής του να βάζει τα κλάματα σαν μικρό παιδί», περιγράφει.
Συνταξιούχοι και χαμηλόμισθοι άλλωστε έχουν δώσει ήδη ότι έχουν και δεν έχουν καθώς ακόμα και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες ενεχυροδανειστηρίων παραδέχονται πως πλέον κυρίως τα μεσαία στρώματα στρέφονται σε αυτούς για πώληση χρυσαφικών. «Αν μπορούσαν να πουλήσουν και τις κουρτίνες και τα πιάτα θα το έκαναν» λένε.
Για λίγο γάλα και φαγητό
Με ένα μαντίλι στο κεφάλι και μαύρα γυαλιά ηλίου μια γυναίκα πέρασε διστακτικά την είσοδο. «Δεν θα ερχόμουν, αλλά είστε η τελευταία μου ελπίδα» ήταν τα πρώτα της λόγια, ενώ ήδη τα δάκρυά της έτρεχαν πίσω από τα γυαλιά. «Είναι τα βαφτιστικά μου. Ότι έχω πλέον και δεν έχω. Τα άλλα όλα τα πούλησα ήδη» θα πει στην υπάλληλο και θα συνεχίσει: «Σε παρακαλώ, δώσε μου έστω 10 ευρώ. Αν δεν αξίζουν τίποτα, πες ότι συνάντησες μια ζητιάνα και τη λυπήθηκες. Πρέπει να πάρω γάλα για το μωρό και λίγα μακαρόνια, ό,τι μπορέσω για να φάνε και τα άλλα δύο παιδιά» θα πει…
Αδειες αυτοκινήτων
«Σκοτώνουν» ό,τι έχουν. Υπάλληλος σε άλλο ενεχυροδανειστήριο μας περιγράφει οικογενειάρχη ο οποίος ζήτησε να κρατήσουν ενέχυρο το αυτοκίνητό του ώστε να μπορέσει να πληρώσει τη δόση του δανείου.
«Χρωστάω ήδη τρεις δόσεις. Αν δεν κάνω κάτι σύντομα, θα με κυνηγάει η τράπεζα και εμένα και την οικογένειά μου» της είπε και έβγαλε μπροστά στο γκισέ την άδεια του αυτοκινήτου. «Δεν έχω τίποτα άλλο αξίας, μόνο το αυτοκίνητο. Μπορώ να σας παραδώσω την άδεια και το δίπλωμα, να το αφήσω εκεί που θα μου υποδείξετε και όταν θα μπορώ να σας ξεπληρώσω θα το πάρω πίσω» περιγράφει η υπάλληλος και προσθέτει πως δυστυχώς δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα…
Ακόμα και παλιά ρούχα
Η μετάλλαξη των ενεχυροδανειστηρίων σε γραφεία αγοράς και πώλησης μεταχειρισμένων φαίνεται ότι οδηγείται προς τα εκεί κυρίως από τη συμπεριφορά όσων απευθύνονται σε αυτά. Άλλωστε το είπαμε οι πολίτες δίνουν ενέχυρο τα πάντα.
«Ήμουν έτοιμος να κλείσω όταν μπήκε μέσα μια κυρία. Μου είπε ότι περίμενε υπομονετικά απ’ έξω να περάσει η ώρα ώστε να μην είναι κανείς άλλος μέσα στο μαγαζί μου και τη δει γιατί ντρεπόταν», θα περιγράψει ο ιδιοκτήτης. «Ξέρετε δεν το έχω ξανακάνει αυτό και νιώθω ότι έχω φτάσει στο τελευταίο στάδιο όσης αξιοπρέπειας διαθέτω, μου είπε και δεν είχα τι να της απαντήσω. Προσπάθησα να τις εξηγήσω ότι δεν είναι ντροπή αλλά όταν μου είπε ότι μέχρι και πριν 1,5 χρόνο είχε δουλειά και τώρα έχει φτάσει να ψάχνει φαγητό στα σκουπίδια για να βρουν τα παιδιά στο σπίτι και να μην νομίζουν ότι υπάρχει πρόβλημα κατάλαβα ότι μιλάμε για μια γυναίκα που έχει φτάσει σε τραγική κατάσταση», συνεχίζει ο ιδιοκτήτης.
Η γυναίκα είχε μαζί της μια τσάντα. Μια τσάντα με παλιά ρούχα. «Σε παρακαλώ πάρ’ τα και δώσε μου ότι μπορείς. Σε παρακαλώ μου έλεγε και έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Δεν παίρνω φυσικά ρούχα αλλά την λυπήθηκα. Τα πήρα και της έδωσα 50 ευρώ».
Εδινε το σπίτι ενέχυρο
«Το αποκορύφωμα όσων έχω δει και ακούσει ήταν ένας 50αρης περίπου που ήρθε στο γραφείο μου ζητώντας μου να δώσει ενέχυρο το σπίτι του. Μου είπε ότι αν έβρισκα κάποιον να το πουλήσω και εκείνος θα έπαιρνε λεφτά και εγώ το μερίδιο μου. Όταν τον ρώτησα εκείνος και η οικογένειά του τι θα έκαναν μου είπε ότι προσωρινά εκείνος και η γυναίκα του – δεν είχε παιδιά – θα έμεναν στο αμάξι. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Δεν μπορούσα να κατανοήσω το μέγεθος της απελπισίας εκείνου του ανθρώπου», λέει ο ιδιοκτήτης του ενεχυροδανειστηρίου.
Εδώ και κάμποσο καιρό λοιπόν, από τότε που ξέσπασε ή μάλλον «ξεσκεπάστηκε» η κρίση στη χώρα μας, η εξαθλίωση έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Άνθρωποι που μέχρι χθες είχαν δουλειά, άνθρωποι που μέχρι χθες είχαν μια αξιοπρεπή ζωή, αναγκάζονται να φάνε από τους κάδους, να μείνουν στον δρόμο, να ξεπουλήσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να μπορέσουν να ζήσουν… ακόμα μια μέρα…
*Τα ονόματα των ενεχυροδανειστηρίων, των ιδιοκτητών και των υπαλλήλων δεν αναγράφονται για την τήρηση των προσωπικών δεδομένων των ίδιων και των πελατών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου