Πώς έγινε η Πάτρα Kαμπούλ

Αρκεί να σταματήσεις σε ένα φανάρι στην είσοδο της πόλης για να καταλάβεις το μεταναστευτικό πρόβλημα της Πάτρας: άνθρωποι εμφανίζονται από το πουθενά, τρυπώνουν κάτω από τις νταλίκες, γαντζώνονται δίπλα στις ρόδες, αδιαφορώντας πλήρως για το αν θα γίνουν αντιληπτοί ή αν κινδυνεύει η ζωή τους.

Κάποιος θα σκεφτόταν να καλέσει αμέσως την Αστυνομία. Αλλος να κάνει ότι ....
δεν είδε, να περιμένει να ανάψει πράσινο και να φύγει γρήγορα. Ωστόσο, αυτή είναι η καθημερινή ζωή των μεταναστών στην Πάτρα: σε κάθε σημείο θα βρεθεί ένας τρόπος να σου υπενθυμίσουν την παρουσία και την απελπισία τους. Tο Πανελλήνιο έχει πλέον συνδυάσει τους Αφγανούς μετανάστες με το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής-Πατραϊκής. Προηγουμένως όμως υπήρχε ένας πραγματικός καταυλισμός, επικίνδυνος για τη δημόσια υγεία και στημένος στην πλέον καθωσπρέπει συνοικία της Πάτρας. Πρόκειται για τον, γνωστό στους Πατρινούς, καταυλισμό της οδού Ευρώτα, στην κοσμοπολίτικη βόρεια πλευρά της πόλης, ο οποίος αποτελούσε μια αυτόνομη περιοχή μέσα στην ίδια την πόλη.

Δεκάδες παραπήγματα στοιχισμένα αρμονικά το ένα δίπλα στο άλλο, με μουσουλμανικό λατρευτικό χώρο, εκτρεφόμενα ζώα, ακόμη και μικρά «παντοπωλεία», σε ένα σκηνικό το οποίο θύμιζε μια κανονική μικρή πόλη μες στην πόλη. «Μας έχει φάει η βρόμα», «δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε», «τους έχουμε μέσα στα σπίτια μας»: οι κάτοικοι της οδού Ευρώτα ήταν οι πρώτοι που διαμαρτύρονταν, και μάλιστα εδώ και 15 χρόνια. Τα μπαλκόνια των σπιτιών τους βρίσκονταν, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακριβώς πάνω από τον καταυλισμό. Τα βράδια δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Καθημερινά έκαναν λόγο για παράνομες πράξεις κάθε είδους: αλισβερίσι ναρκωτικών, πορνεία, κλοπή ρεύματος, διαρρήξεις, απόπειρες βιασμού. Στην αντίπερα όχθη ο πληθυσμός του καταυλισμού μεγάλωνε επικίνδυνα. Υπολογίζεται ότι το 2008 στο οικόπεδο-πόλη έμεναν 4.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας, σε έναν πληθυσμό που ήταν αδύνατον να ελεγχθεί. Καταγράφηκαν αρκετά επεισόδια με φόντο τον καταυλισμό, με σημαντικότερα αυτά του Μαρτίου του 2009, όταν η παραλιακή οδός έκλεισε για περισσότερες από τέσσερις ώρες. Είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση προκειμένου να ξεκινήσει σταδιακά η εκκένωση του καταυλισμού, προτού τελικά κατεδαφιστεί τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς. Οι Αλληλέγγυοι έκαναν λόγο για «ήττα» που κακώς άφησαν να συμβεί αδιαμαρτύρητα. Οι κάτοικοι της οδού Ευρώτα ησύχασαν. Ο καταυλισμός, ο οποίος καταστράφηκε από πυρκαγιά, ήταν πλέον παρελθόν.

Εφυγε ο καταυλισμός, όχι το πρόβλημα
Το μεγάλο λάθος που έκαναν πολλοί ήταν ότι πίστεψαν πως το μεταναστευτικό πρόβλημα για την Πάτρα λύθηκε μετά την καταστροφή του πρώτου καταυλισμού. Η αίσθηση αυτή ενισχύθηκε μετά τη μεταφορά της λιμενικής δραστηριότητας στη νότια πλευρά της πόλης. Οι Αφγανοί σταμάτησαν να στοιβάζονται στα κάγκελα του λιμανιού, στη βιτρίνα της πόλης, ενώ δεν εμφανίζονταν πια στα πολυσύχναστα στέκια της κοσμοπολίτικης βόρειας παραλιακής οδού. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που για πολλούς «οι Αφγανοί έφυγαν» και «τα κυκλώματα εγκατέλειψαν την Πάτρα», στο εργοστάσιο της Πειραϊκής-Πατραϊκής και τις νότιες συνοικίες είχε ενεργοποιηθεί μια ωρολογιακή βόμβα, η οποία έσκασε πρόσφατα με τον χειρότερο τρόπο.
Π/Θ