Την Κυριακή, όταν φίλοι και εχθροί είχαν τουρλοειδώς χωρέσει στο σαλόνι για να δουν τον Μιχαλολιάκο στους "Πρωταγωνιστές", εγώ... σιδέρωνα. Πιο πολύ την άκουσα την εκπομπή, παρά την είδα.Της Χριστίνας Γαλανοπούλου
Τη Δευτέρα, από τα πρώτα πράγματα στο mail μου, τα ποσοστά τηλεθέασης του Σταύρου Θεοδωράκη. Στον Θεό είχαν φτάσει τα νούμερα και λογικό ήταν.
Την Τρίτη, η ...
συνέντευξη του Γενικού Γραμματέα της "Χρυσής Αυγής" συζητιόταν ακόμη. Ψυχοπλάκωμα. Και δεν είχε μείνει και τίποτα ασιδέρωτο...
Σήμερα, Τετάρτη, μπήκα στο "Protagon". Βρήκα την εκπομπή και την είδα. Δύο φορές. Μία στο mute και μία με ήχο. Δεν ξέρω πότε μούδιασα περισσότερο. Συνήθως οι εικόνες χωρίς ήχο είναι πιο φλύαρες, πιο εκδικητικές, μια υποψία ακατέργαστες.
Όσο κάποιοι ψηφοφόροι μιλούσαν στην κάμερα της εκπομπής με... την πλάτη, την κοιλιά ή τη σκιά τους, θυμήθηκα τον μακαρίτη τον πατέρα μου που μου έλεγε ότι όλα έπρεπε να 'χουν θέση στη ζωή μου, εκτός από τη ντροπή.
"Κάνε ό,τι θες. Όπου είσαι πλήρης. Αρκεί να μη χρειαστεί να ντραπείς ποτέ γι' αυτό. Για την επιλογή σου".
Σκέφτηκα πόσο οξύμωρη ήταν η εικόνα της κυρίας που δέχθηκε να μιλήσει στην εκπομπή, χωρίς πρόσωπο, με την κάμερα αναγκαστικά να εστιάζει στο πορτοκαλί μπλουζάκι και την υπερήλικη κοιλίτσα της, την ώρα που εκείνη έπλεκε το εγκώμιο των "λεβέντηδων της Χρυσής Αυγής".
"Πηδώντας" από link σε link, διαπίστωσα ότι το μεγαλύτερο "κρα" το είχε φάει ο τυπούλης με το χρυσό (;) ρολόι που τουλάχιστον είχε το θάρρος της γνώμης του.
Και μετά όλο αυτό το εξηγολόγιο κατά τη διάρκεια του βιζαβί του δημοσιογράφου με τον Μιχαλολιάκο: τι είμαστε, τι πρεσβεύουμε, "δεν αδειάζω τους στρατιώτες μου σε μια κακή τους στιγμή", ιστορικά και μυθολογικά γεγονότα ανάκατα, "αίμα και τιμή" και ο Πακιστανός που κατουράει στην εκκλησία... Πόνος ανάμεσα στα μάτια.
Σε κάποια sites την "πέφτουν" στα γεμάτα και στον Θεοδωράκη. Που "κώλωσε", που έκανε μία από τα ίδια με τον Σρόιτερ και τον Ευαγγελάτο...
Τον παρατηρώ καλύτερα. Σε κάποια καρέ, είμαι βέβαιη ότι είναι η επιτομή του "ψυχρού κεφαλιού", μόνο που τα χείλη του δειχνουν πιο μπλε απ' ό,τι συνήθως.
Και μετά η κουβέντα με τον Σαββόπουλο. Με ήχο, με πείθει, νομίζω, κάπως με παρηγορεί. Σ' αυτό που λέει ότι αν χαθεί ο λόγος, η κουβέντα, η κριτική σκέψη, θα χαθούν όλα, είμαι μαζί του. Φτάσαμε ως εδώ - όπου κι αν είναι το εδώ - επειδή δεν μιλούσαμε. Δεν εξηγούσαμε. Ήταν της μόδας η επιφάνεια και όποιος την έξυνε τον έπαιρνε και τον σήκωνε. Ναι, έτσι είναι.
Αλλά στο mute, κοντοστέκομαι. Γιατί από τη μία ανεμίζει περήφανα, ως φόντο πίσω του, στο μπαλκόνι του, η γαλανόλευκη και από την άλλη - επειδή είμαι και ζώο της ανάμνησης - πάω και θυμάμαι την Καλομοίρα. Να "σκάει" μέσα από τούρτα στο Ηρώδειο σε tribute για τα - δεν ξέρω πόσα - χρόνια του Νιόνιου στο μουσικό μας στερέωμα. Και πισωπατάω.
Κι εκείνο το "500.000 ψήφοι" που ακούστηκε και ξανακούστηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής, τι στα κομμάτια ήταν; 440.000 ψήφους δεν πήρε ή σφάλλω; Το ψειρίζω; Ναι. Αν δεν μπορούμε να είμαστε ψύχραιμοι, τουλάχιστον ας είμαστε ακριβείς.
Ανοίγω καλά - καλά την ένταση τις στιγμές που μιλάει ο Μάρκαρης. Είναι οι μόνες στιγμές που κατεβάζω παλμούς, στεγνώνει λίγο ο ιδρώτας. Και μετά πάλι μαρτυρίες: για το πως "ξεβρώμισε" ο Άγιος Παντελεήμονας, για κυρίες με λουλακί μαλλιά που αισθάνονται ασφαλείς, για την καθαρότητα του να είσαι Έλληνας.
Με ή χωρίς ήχο, η σκέψη είναι η ίδια: "Άνθρωπε, όταν σε βλέπω, πάντα το ίδιο δάγκωμα θα νιώθω στην καρδιά. Κι ας περάσεις 1000 γριούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο κι ας τις βοηθήσεις να ξεσαλιάσουν και τις μπάμιες. Σόρι!".
http://kentrinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου