Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου ψηφοφόρου

pirate of gavdos, by tzounaras vasileios

Γράφει ο Θωμάς Σίδερης

Το πώς βρέθηκα στην Αμερική, δε θυμάμαι. Νομίζω κουβαλούσα τη βαλίτσα της Άννας Βίσση. Τότε που ξεκινούσε τη διεθνή καριέρα της.

Μετά, δούλεψα στην πιτσαρία του Αντωνάκη. Ανασφάλιστο μ’ είχε… Με τρία δολάρια και εξήντα σεντς.

Μετά, το CSI Νέας Υόρκης μ’ έβαλε σ’ ένα πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων, ακροατών ήθελα να πω (της Άννας Βίσση). 

Ύστερα, με στείλανε στα...

Αμελέ Ταμπουρού (τάγματα αναγκαστικής εργασίας) στην Αλβανία. Επί Χότζα όλα αυτά. Με μια βαριοπούλα έσπαγα όλη μέρα τη γκρίζα πέτρα της γείτονος.

Ύστερα άνοιξε ο Αντωνάκης τα σύνορα. Ήμουνα ο πρώτος που τα πέρασα. Οικονομικός μετανάστης στην πατρίδα μου. Εγώ ήρθα πιο πριν από τον Νίκο Ago.

Στην Ελλάδα με βάφτισαν Θανάση, Νίκο, Γιάννη. Όπως του ‘ρχότανε του καθενός. Θανάσης, Θανάσης. Γιάννης, Γιάννης. Νίκος, Νίκος. Χατίρι εγώ δε χαλούσα.

Όταν ο γιος μου σήκωσε τη γαλανόλευκη στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, βγήκε ο Πανίκας ο Ψωμιάδης στον Παπαδάκη με μια δικιά του γαλανόλευκη και τον έκανε του αλατιού (τον γιο μου, όχι τον Παπαδάκη). «Δεν μπορεί να σηκώνει τη γαλανόλευκη ο Αλβανός» έλεγε. Μα πόσες γαλανόλευκες υπάρχουν;

Επί εποχής Σημίτη δούλεψα εργάτης στο μετρό Συντάγματος. Όλα τα πλακάκια στην αποβάθρα «προς αεροδρόμιο», εγώ τα κουβάλησα. Εκείνη την εποχή, πήγε κι ο γιος μου φαντάρος. Υπουργός Εθνικής Άμυνας ήταν ο Ερωτευμεν- Άκης. Η Άννα Βίσση προετοιμαζόταν έξι χρόνια πριν για την Eurovision του 2006 και ο Τσουκάτος έβγαζε από την πρίζα την ταμειακή του ΠΑΣΟΚ.

Το 2006 που η Βίσση έπεφτε στα πατώματα, εγώ άνοιγα σουβλατζίδικο στη Ραφήνα. Η επιλογή της τοποθεσίας δεν έγινε καθόλου τυχαία. «Σουβλάκια – ψητά της ώρας Ο ΘΑΝΑΣΗΣ». Από όλα τα ονόματά μου, κράτησα το «Θανάσης». «Θανάση… πιάσε δέκα διπλές με μπιφτέκι, 5 διπλές με σουτζουκάκι αρμένικο και τέσσερις πατάτες». Ο Κωστάκης ερχόταν τότε με τον Θόδωρο. Ήταν ακόμα φίλοι.

Το 2009 έκλεισα το σουβλατζίδικο στη Ραφήνα και άνοιξα επιχείρηση με ενοικιαζόμενα κανό στον Σχοινιά. Η γυναίκα μου αγόρασε το 20% του Da Capo και το 50% από γυμναστήριο στο Κολωνάκι. Το 2009 ήταν η χρονιά της «πράσινης επιχειρηματικότητας».

Τον Σεπτέμβριο του ’11 κι ενώ ο Γιωργάκης είχε ξεχαρβαλώσει όλα τα κανό μου, αποφάσισα να ξαναγίνω εργάτης. Παίρνω μια Χρυσή Ευκαιρία και πέφτω πάνω σε μια αγγελία του υπουργείου Παιδείας. Παίρνω τηλέφωνο, μου κλείνουν ραντεβού, πάω. Με βλέπει κάποια Ρεπούση. «Θα περάσεις από συνέντευξη» μου λέει. «Να περάσω» της λέω. Ήτανε ερωτήσεις πολλαπλών επιλογών. «Στη Σμύρνη το ’22, τι έγινε, Σφαγή ή ΣΥΝΩΣΤΙΜΟΣ;» Το σκέφτομαι λίγο. «Θα σε βοηθήσω εγώ» μου λέει. «Αρχίζει από ΣΥ και τελειώνει σε ΝΩΣΤΙΣΜΟΣ». «ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ» απαντάω. Με προσλάβανε για να μεταφέρω dvd στα σχολεία. «Γιατί δε τα βάζετε με τις κυριακάτικες σε ζελατίνη» ρωτάω. «Σκάσε και κουβάλα» μου λέει η Διαμαντοπούλου.

Πριν από λίγες μέρες –πώς τα φέρνει ο καιρός έτσι- έγινα συνοδηγός στο βαν του ΠΑΝΙΚΑ και οργώνω όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Ο Πανίκας στη διαδρομή μού κάνει μαθήματα ιστορίας. Έμαθα ότι όλοι οι δεξιοί είναι αδέλφια. Ακόμα και ο Κασιδιάρης, μικρός αδελφός είναι. Και η Ντόρα αδελφή μας είναι (κάτι σαν τη Βόρεια Ήπειρο με μπότοξ) κι ο Καμμένος αδελφός παραστρατημένος είναι, κι ο Βορίδης αδελφός που είδε το φως του μετά από θαύμα της Σουμελά.

Πριν από μισή ώρα περίπου, με πήρε τηλέφωνο ο Λαφαζάνης. «Παράτα τα όλα» μου λέει «και έλα Αθήνα». «Πάρε το μετρό και κατέβα ΣΤΑΣΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΚΟΠΕΙΟ. Αρχίσαμε και κόβουμε δραχμές και έχει πολλή δουλειά. Προτιμούνται μάλιστα οι μετανάστες».

Βρίσκομαι σε μεγάλο δίλημμα. Με τον Πανίκα να κόβουμε πρόστιμα (σε ευρώ) σε βενζινάδικα της Μακεδονίας ή με τον Παναγιώτη να κόβουμε δραχμές στο ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΚΟΠΕΙΟ;